donderdag 31 december 2009

Sambusak

Tijdens mijn beschamend luie Kerstdagen lag ik zappend op de bank en kwam toen toevallig een uitzending van "The Taste of Life" tegen. De aflevering ging over Jordanie en Rudolph van Veen maakte sambusaks. Dat zijn kleine pasteitjes met een hartige vulling - een soort Midden-Oosten variant op de samosa's uit India. Met name het deeg trok m'n aandacht; dat wordt namelijk gemaakt met Griekse yoghurt.
Met het oog op Oudejaarsavond heb ik gisteravond deze sambusaks gemaakt - uiteindelijk drink je champagne beter niet op een lege maag! Geloof me.

Ingrediënten deeg:
200 gr Griekse of Turkse yoghurt
60 ml olijfolie
300 gr bloem
1 eetlepel bakpoeder
0,5 theelepel zout

Ingrediënten vulling 1:
1 ei
2 takjes munt
250 gr lamsgehakt
1 mespuntje kaneelpoeder
zout en peper

Ingrediënten vulling 2:
100 gr bladspinazie
200 gr feta
sesamzaad
zout en peper

Kneed een soepel deeg van de ingrediënten voor het deeg. Laat het verpakt in plastic folie 1 uur rusten in de koelkast.
Klop het ei los en hak de munt. Meng het gehakt met de helft van het ei, de munt, de kaneel, zout en peper (vulling 1).
Stoom de spinazie 1 minuut op 100 graden Celcius en hak het fijn. Brokkel de feta en voeg het bij de spinazie. Breng op smaak met (weinig) zout en peper (vulling 2).
Rol het deeg uit en maak van de helft rondjes met behulp van een steker en snijd van de rest vierkantjes. Bestrijk de randjes met water en schep er een beetje vulling op. Vouw ze dicht en druk de randen aan met een vork. Vul de rondjes met de spinzievulling (vulling 2) en de vierkantjes met het gehakt (vulling 1). Bestrijk ze met de rest van het ei en bestrooi de spinaziesambusak met sesamzaadjes. Verwarm de oven voor de hetelucht 180 graden Celcius en bak ze in 20-25 minuten gaar.

Voor diegenen onder jullie die geen stoomoven hebben: gewoon 100 gr diepvries bladspinazie ontdooien, goed uitknijpen en klaar! En voor diegenen die even geen lamsgehakt in huis hebben: met rundergehakt lukt het ook! Overbodig om te zeggen dat ik de varianten met de diepvriesspinazie en rundergehakt heb gemaakt....

Tot slot: ik had behoorlijk wat vulling over. Dat betekent waarschijnlijk dat ik het deeg dunner had moeten uitrollen en dus meer sambusaks had kunnen maken. Ik heb het echter opgelost door voor de resterende vulling bladerdeeg te gebruiken.

Ik wens jullie allemaal een goed uiteinde en een gelukkig, gezond en vooral smakelijk 2010!

dinsdag 29 december 2009

Tortillasoep

Na een extreem luie en lekkere (dat laatste met dank aan mijn maman) Kerst is het nu hoogste tijd om zelf weer eens aan het kokkerellen te gaan. Dat vroege goede voornemen is gisteren direct in daden omgezet. Een tijdje geleden had ik al eens iets gekookt uit het nieuwste boek van Jamie Oliver ("Jamie's Amerika") en ik moet zeggen: da's toch wel weer echt een leuk boek. Ik vond opnieuw een recept waar ik wel mee uit de voeten kon, al heb ik er links en rechts behoorlijk aan geknutseld.

Het recept voor deze tortillasoep komt namelijk uit het Arizona-gedeelte van dit boek en daarvan verwacht ik dan toch wel dat het lekker pittig is. Die pit ontbreekt echter geheel in het originele recept en daarom heb ik er zelf maar de nodige chili aan toegevoegd. Jamie maakt qua kruiden alleen gebruik van gedroogde salie. Gedroogde salie?! Daar kun je me mee wegjagen. Ik ben gek op salie, maar dan wel op verse. Wat mij betreft mag op het voorschrijven van droge salie in een recept een hele nare straf staan. Nou ja, we zullen het hem maar vergeven. Uiteindelijk maakt iedereen wel eens een foutje.

Onderstaand het door mij aangepaste recept van deze heerlijke en gezonde soep. Toegegeven, het vele snijwerk maakt het bewerkelijk, maar het is de moeite waard!

Ingrediënten, voor 4 personen:
2 teentjes knoflook, fijngehakt
1 ui, grof gesneden
2 gele paprika's, in stukjes
2 groene paprika's, in stukjes
2 grote wortels, in stukjes
2 grote tomaten, in grove stukken
1 blikje tomatenstukjes (400 gr)
2 laurierblaadjes
2 blokjes kippenbouillon
2 theelepels chilipoeder
2 theelepels paprikapoeder
tortillachips (naturel)
olijfolie
zeezout en versgemalen zwarte peper

Zet een grote pan op matig tot laag vuur en schenk er een scheut olijfolie in. Doe de ui, knoflook, wortel en paprika in de pan en laat 10-15 minuten zachtjes bakken tot ze zacht zijn. Roer geregeld om te voorkomen dat ze aanzetten.

Doe er de gehakte verse tomaten en de laurierblaadjes bij, verkruimel de bouillonblokjes in de pan en voeg de gehakte tomaten uit blik toe. Breng op smaak met chilipoeder, paprikapoeder, zeezout en peper. Giet er ongeveer 2 tomatenblikken water bij, breng aan de kook, draai het vuur laag en laat het ongeveer 20 minuten pruttelen terwijl je geregeld roert.

Leg de tortillachips op een bakplaat, besprenkel met olijfolie en bestrooi rijkelijk met paprikapoeder en chilipoeder. Zet de tortillachips 5 minuten in een voorverwarmde oven van 180 graden Celcius.

Je kunt de soep zo opdienen of iets fijnstampen, waardoor het meer gebonden wordt. Schep de soep tenslotte in kommen en steek de tortillachips erin.

dinsdag 15 december 2009

Memories of Asia

Een tijdje geleden las ik op de website van Misset Horeca dat de "Verkiezing van de beste Chinees van Nederland" had plaatsgevonden. Op de 4e plaats was "Memories of Asia" uit Arnhem geland. Daar was ik wel eens geweest, maar - zonder overdrijven - dat was meer dan 10 jaar geleden. Tijd om er weer eens naar toe te gaan....

In alle consternatie - yes, op het laatste moment toch nog een plekje kunnen reserveren! - vergat ik mijn camera, dus de vage kiekjes van mooie gerechtjes blijven jullie bespaard. In plaats daarvan zullen jullie het moeten doen met mijn beschrijving van de verschillende gangen.

Laat het maar meteen duidelijk zijn: "Memories of Asia" is ge-wel-dig! Vriendinnetje L. had zich (zonder morren) aangemeld om mee te gaan en leek aan het einde van de avond enigszins verbijsterd (geërgerd?) dat ik haar nog nooit eerder had meegenomen naar deze "Chinees". Het moge duidelijk zijn dat dit restaurant geen doorsnee-Chinees is:

Er is geen kaart. Aan het begin van de avond kun je opgeven waar je niet van houdt. Dat lijstje was bij ons erg beperkt en we wilden graag van alles proeven; vlees, vis, vegetarisch, alles ok. Er volgen dan 3 gerechtjes en daarna kun je iedere keer beslissen of je nog een "ronde" meedoet. Na de eerste 3 gerechtjes krijg je een spoom ("ja hoor, vul maar op met sparkling wine") en je gaat gewoon net zo lang door als je wilt. Vriendinnetje L. en ik hebben de volgende gerechtjes met veel smaak verorberd:

* St. Jacobsschelp met glasnoedels en peultjes (en veel knoflook!)
* Struisvogel - heel fijngehakt en geserveerd in een blad ijsbergsla (de bedoeling is dat je het oprolt tot een soort loempia en met je vingers eet)
* Roodbaars
* Springbok (voor vriendinnetje L. - ze heeft een groot zwak voor alles wat uit Zuid-Afrika komt) - erg mals en met een licht zoete saus
* Wild zwijn (voor mij - ik neem graag genoegen met de producten van de Veluwe) - opnieuw supermals en met een iets scherpere saus
* White Tiger garnalen - hele exemplaren, lekker met je vingers eten! Gekruid met 5 spice poeder.
* Lam met wilde spinazie voor vriendinnetje L. Op dit punt had ik aangegeven te stoppen, maar gelukkig kwam er toch nog een mini-bordje voor mij... Daar word ik toch zo blij van...

De opsomming is te kort en doet het geheel geen eer aan. Het eten was super verzorgd, de bediening was perfect en attent, de wijnen waren lekker - kortom: L. en ik waren twee hele happy campers. We komen absoluut terug (dat gaat nu zeker geen 10 jaar meer duren).
We aten met z'n tweeën voor EUR 140,00 inclusief fooi. Dat is inclusief 4 glazen wijn, koffie en thee na en een fles bronwater. Niet goedkoop, maar oh.... wat was het de prijs waard.....!!

Zalm met cranberry

Vandaag opnieuw een gerecht met zalm. Ik had het best even kunnen bewaren tot later, maar gezien het gebruik van cranberry leek het me handig om hier toch even voor de Kerst melding van te maken. Zalm en cranberry - dat is niet een voor de hand liggende combinatie. Dat vond ik ook niet, maar tot mijn grote verbazing smaakt het zalig! Ik had er ergens over gelezen, maar ik weet absoluut niet meer waar. Het onderstaande recept is dus gebaseerd op mijn vage herinnering en eigen ervaringen:

Ingrediënten (voor 2 personen):

moot zalmfilet (ca. 400 gr)
2 eetlepels cranberry compote of cranberry jelly
5 takjes verse tijm
zout en peper

Bestrooi de zalm met peper en zout en bestrijk hem dan royaal met de cranberry. Doe dit slechts aan 1 kant (zijnde niet de vel-zijde)! Peuter de verse tijm van de takjes en verdeel over de cranberry. Bak dan de zalm circa 5 minuten op de vel-zijde en laat hem daarna nog even circa 7 minuten onder de grill (op 175 graden Celcius) staan. De cranberry compote / jelly wordt bij verwarming vloeibaar, dus het is normaal als een deel er van afglijdt. Dat kun je gewoon weer terug leggen...

Ik serveerde deze zalm op een bedje van linzen. De linzen waren alleen gekruid met zout en peper en - opnieuw! - een kleine lepel cranberry jelly. Ook dit lijkt een onmogelijke combinatie, maar als Albert Heijn Excellent het doet.... Ik had namelijk gezien dat in het "Vegetarisch taartje" van AH ook linzen en cranberry compote gecombineerd worden. Het taartje gaat niet bij mij landen, maar hartelijk dank voor het idee!

Tenslotte: opnieuw excuses voor de miserabele kwaliteit van de foto. Er gloort echter hoop! In januari ga ik een workshop digitale food-fotografie volgen (samen met Marieke van Alle Taarten), dus volgend jaar hoop ik jullie versteld te doen staan van alle smakelijke, goed belichte en vooral scherpe foto's...!

A Christmas tiramisu disaster

Toen ik de winkel nog niet had, nodigde ik graag de hele familie uit voor het Kerstdiner. Nee, ze mochten niets doen en nee, ze hoefden vooral niets mee te brengen en ja, ik regelde alles. Ik stond dan 2 dagen in de keuken en had uiteindelijk geen honger meer, maar ik had wel genoten!

Tegenwoordig ben ik - na wekenlang non-stop in de winkel te hebben gestaan - met Kerst compleet knock out en laat ik me graag verwennen. Meestal bied ik dan wel aan om het dessert te maken en dit jaar had ik bedacht dat het stroopwafel tiramisu zou gaan worden. Vorig jaar had ik een andere tiramisu-variant (namelijk met speculaas) gemaakt en gezien het succes daarvan, ging ik dit jaar niet al te drastisch varieren.

Natuurlijk moest het recept wel een keer proefdraaien, dus het weekend voor Kerst ging ik aan de slag. Tja... we moesten hopen op een goede uitvoering, want de generale repetitie was een drama! Je hebt soms van die dagen dat alles fout loopt.... Ik ging bijvoorbeeld even boter smelten in de magnetron. Alleen... als je even niet oplet, gaat de gesmolten boter dan koken en veroorzaakt het een gesmolten-boter-explosie. Fijn, de hele combi-magnetron zat dus onder de gesmolten boter en ik kon lekker gaan poetsen. Dit nam enige tijd in beslag en dus was de koffie - die ik nodig had om gelatine in op te lossen - afgekoeld van kokend heet tot lauwwarm. Waardoor dus de gelatine niet goed wilde oplossen....
Trouwens: ik dacht dat ik de combi-magnetron echt goed had schoongemaakt, maar toen ik de volgende ochtend broodjes wilde bakken, kwamen er zwarte wolken uit. Ik trok de conclusie dat ik maar beter even uit de keuken kon blijven.

Uiteindelijk was het de dag voor de Kerst en had ik gepland om 's avonds dan toch maar de tiramisu te maken (ik wist nu immers hoe het NIET moest). Maar... de vele uren in de winkel begonnen z'n tol te eisen en m'n enthousiasme en motivatie om 's avonds de keuken in te gaan waren... nihil (naar boven afgerond). En toen bleek ineens dat kerstengelen toch bestaan: net op het moment dat ik in de winkel m'n hoge hakken stond te vervloeken en de uren aftelde voor ik ze uit mocht doen, rinkelde m'n mobiel. Marieke van Alle Taarten bleek nog wat "restanten" te hebben van haar opdrachten en ze stelde voor om een tasje bij mij thuis aan de deur te hangen - want zelf kon ze geen suiker meer zien. Oh, wat was het een zoet moment toen ik bij thuiskomst de volgende kunstwerkjes aantrof:

Je zult begrijpen dat ik geen enkele moeite meer heb gedaan om een tiramisu in elkaar te draaien. De taartjes gingen mee naar mijn maman en deden daar dienst als dessert. Na uitgebreide bewondering bleek dat ze nog lekkerder smaakten dan ze eruit zagen... Marieke, heel hartelijk dank!!

zaterdag 12 december 2009

Vanilla roasted pears

Vandaag opnieuw een recept dat ik heb geleend van een andere blogger. Deze "Vanilla roasted pears" zijn afkomstig van Smitten Kitchen - geweldige foodblog, echt de moeite waard om te volgen.

Traditioneel beschouw ik mijn stoofpeertjes als mijn specialiteit. Stel je voor: dieprode peertjes, urenlang gebadderd in rode wijn, port en druivensap, samen met de nodige citroenschil, kaneelstokjes en steranijs.... Mjum... Maar helaas, sinds ik de winkel heb, heb ik nauwelijks de gelegenheid om in de decembermaand uren in de keuken te kunnen staan. Gelukkig heeft mijn maman de "zware" taak op zich genomen om de peertjes volgens mijn recept te maken, dus heel ernstig heb ik er niet onder te lijden...

Toch... ik wilde met peren aan de slag, maar het moest wel allemaal in een uurtje klaar zijn. Hier doen de "Vanilla roasted pears" hun intrede. Gisteravond gemaakt en - ik wil niet verwaand overkomen, maar het valt niet te ontkennen - hemels lekker....

Dit recept schijnt voor 4 personen te zijn (maar minder is ook mogelijk...) Je hebt nodig:

60 gr suiker
1/2 vanillestokje (zaadjes eruit geschraapt)
675 gram handperen (geschild, ontdaan van kern en steeltje, ik heb Conference gebruikt)
2 eetlepels citroensap
2 eetlepels water
25 gr ongezouten boter

Verwarm de oven voor op 190 graden Celcius. Doe de suiker in een kommetje en roer de vanillezaadjes erdoor.

Leg de stukken peer in een grote ovenschaal met de snijzijde naar boven. Verdeel het citroensap over de peertjes en strooi dan de vanillesuiker erover. Snij het (lege) vanillestokje doormidden en leg het tussen de peertjes. Giet het water in de ovenschotel en verdeel de boter in kleine stukjes over de peren.

Zet de schotel 30 minuten in de oven. Keer de peertjes dan om en laat de peertjes nog circa 25 minuten roosteren. Zorg ervoor dat je in de tussentijd regelmatig het fruit met het kookvocht bedruipt.

Warm serveren....

dinsdag 8 december 2009

Zalm a la Nathalie en groente a la Bep

Beter goed gejat, dan slecht bedacht... Daarom maakte ik afgelopen weekend zalm met ketjap, gebaseerd op de belevenissen van mede-blogger Nathalie. Ik lees haar blog met veel plezier - ze zit iets meer in Griekse hoek dan ik, maar verder komen onze kookstijlen redelijk overeen. Alle credits voor dit lekkere (oosterse!) visrecept gaan dus naar haar!

Behalve het visje moest er natuurlijk ook nog een beetje groente op tafel komen. Om in Indische sferen te blijven heb ik steun gezocht bij good-old Bep Vuyk. Niets ten nadele van Lonny Gerungan, maar er bestaat natuurlijk maar 1 standaardwerk over de Indonesische keuken en dat is het "Groot Indonesisch kookboek" van Bep Vuyk. In dit boek vond ik een recept voor gestoofde aubergines in een sausje met ketjap, citroen en sambal. Die aubergines heb ik overboord gegooid - ik vind namelijk sperzieboontjes heel lekker met ketjap - maar het sausje heb ik gehouden. Bep geeft echter geen duidelijke hoeveelheden aan - het komt allemaal aan op je eigen smaak. Voor diegenen onder ons die toch liever een duidelijke leidraad hebben, volgt hieronder mijn aanpak:

400 gr zalmfilet
1 eetlepel ketjap manis (zoete ketjap)
400 gr sperziebonen
1 rode paprika, in dunne reepjes
500 gr kleine krieltjes
1 theelepel sambal oelek (maar ik heb sambal badjak gebruikt)
sap van een halve citroen
1,5 eetlepel ketjap manis

De zalmfilet wordt klaargemaakt a la Nathalie. Bestrijk dus de zalmfilet met de ketjap manis, bestrooi met peper en zout en laat dit circa een kwartier intrekken.

Kook de sperziebonen in circa 8 minuten beetgaar. Doe de krieltjes zo'n 6 minuten in de magnetron op vol vermogen (cf aanwijzing op de verpakking). Roerbak de rode paprika in een wok tot beetgaar, voeg dan de sperziebonen, krieltjes, sambal, citroen en ketjap toe en laat het geheel nog even pruttelen.

Grill in de tussentijd de zalmfilet in een grillpan (licht ingevet) aan twee kanten.

Nathalie bestrooit de zalmfilet net voor het opdienen met geroosterde sesamzaadjes. Een buitengewoon goed plan, maar ik had helaas geen sesamzaadjes meer in huis....

dinsdag 1 december 2009

Flexibele roomkaaspasta

Hoewel ik echt probeer om zoveel mogelijk te koken uit de boeken in de winkel, smokkel ik heus wel eens. Geen zin, geen tijd, geen inspiratie - whatever. Soms doe ik dan een beroep op min-of-meer-kant-en-klaar maaltijden. Geen opwarm-magnetron-maaltijden, maar spullen als quiches, pancakes, maaltijdsalades etc. Moet kunnen, zelfs als je een kookboekenwinkel hebt (al schep ik er de volgende dag zeker niet over op).

Op dagen dat ik wel zin en tijd heb om te koken, maar geen inspiratie om lang na te denken, maak ik m'n flexibele roomkaaspasta. Het recept heeft maar 2 vaste ingrediënten: pasta en roomkaas (wow...). Voor de rest doe je er alles in wat je tegenkomt, wat nog in de koelkast ligt of wat de groentenman in de aanbieding heeft. Het werkt zo:

Kook pasta (maakt niet uit welke soort, wat jij wilt) conform de aanwijzingen op de verpakking. Bewaar 1 a 2 kopjes van het kookvocht.
Bak op hoog vuur het kleingesneden vlees snel aan (kip, rundvleesreepjes, hamreepjes - of geen vlees) en voeg dan de fijngesneden groente toe (ui, prei, paprika, paddenstoelen, paksoi, wortel, tomaat - de lijst is eindeloos). Laat het geheel pruttelen tot vlees en groente voldoende gaar zijn. Voeg dan de inhoud van een kuipje roomkaas (gewoon van het AH-huismerk - is lang houdbaar en ligt dus altijd bij mij in de koelkast) toe en roer dit door het vlees-groentenmengsel zodat het smelt. Verdun dan het mengsel door het pasta-kookvocht naar wens toe te voegen. Pasta erbij, peper en zout naar smaak en klaar!

In plaats van het kookvocht kun je het geheel ook verdunnen door kookroom (light) toe te voegen. Kookroom heb ik niet standaard in huis en tja, het kookvocht is er toch... Kortom: dit hele "recept" (ik durf het woord bijna niet te gebruiken) draait om makkelijk - maar door de verse groente is het wel gezond!
De foto toont m'n laatste roomkaas-creatie, gemaakt met kip, rode paprika, prei, bosui, kastanjechampignons en oesterzwammen.

Volgende keer kom ik hopelijk met een gerecht op een wat hoger culinair niveau... Als de Sinterklaasdrukte voorbij is, heb ik weer wat meer tijd om te experimenteren!

zaterdag 21 november 2009

Nigella's worstjes met linzen

Sinds ik een paar jaar geleden mijn achterdocht jegens kikkererwten en linzen overwonnen heb, eet ik graag worstjes met linzen. Het is een oorspronkelijk Italiaans recept en je kunt het dan ook in talloze Italiaanse kookboeken vinden, maar ik gebruik altijd de versie van Nigella Lawson.

Ik voel me enigszins verwant met Nigella. Weliswaar zitten mijn truitjes niet consequent te strak, maar we dragen allebei een paar pondjes teveel mee. Nigella kijkt niet op een paar calorieën meer of minder, want eten moet vooral lekker en niet ingewikkeld zijn. Kijk, daar kan ik wat mee. Daarnaast is ze niet intimiderend, want wie haar met een mes aan het werk ziet, is direct duidelijk dat ze geen professionele chef is. Ze kookt gewoon graag en lekker en ze schrijft er ook nog leuke boeken over.

Dit komt uit "Nigella bijt", maar is (natuurlijk...) wel een beetje aangepast. Nigella gebruikt gedroogde linzen die een tijdje moeten koken, maar de mijne komen gewoon uit een Bonduelle-blik. Bovendien gebruikt ze 8 kleine Italiaanse worstjes. Lijkt me lekker, maar met 4 wat groter uitgevallen runderworstjes gaat het ook prima!

3 a 4 eetlepels olijfolie (geen extra vergine)
1 ui, fijngehakt
beetje zout
800 gram linzen (= 2 blikken Bonduelle, uitgelekt)
1 dikke teen knoflook, geplet, zonder velletjes
8 kleine Italiaanse worstjes (of: 4 grote runderworstjes)
1 dl rode wijn
0,5 dl water

Verhit de olie in een braadpan en fruit de uien en de knoflook (en een beetje zout) op een laag tot matig vuur tot ze zacht zijn (ca. 5 minuten). Doe de worstjes erbij. Giet er, als de worstjes aan alle kanten bruin zijn (na ca. 5 minuten), de wijn en het water bij en laat alles even koken. Doe de uitgelekte linzen erbij, leg het deksel op de pan en laat de worstjes 15 minuten sudderen. Prak dan de nu zachte knoflook door de saus, proef of er nog zout bij moet of doe er nog een beetje water bij.

Voor een mooie presentatie kun je er nog wat bladpeterselie over strooien. Echt, een kind kan de was doen!



dinsdag 17 november 2009

Restaurant Zwagers

Afgelopen weekend had ik bezoek van vriendinnetje M. en op zaterdagavond besloten we niet ingewikkeld te gaan doen, maar gewoon te gaan eten bij Restaurant Zwagers. Zwagers ligt op kruipafstand van mijn huis en het eten is er gebruikelijk prima - een van de betere plekken in Arnhem. We verheugden ons bovendien op de wildgerechten, die normalerwijze altijd op de kaart te vinden zijn (in het seizoen, uiteraard).

Het amusegerechtje viel een beetje tegen. We kregen een tartaartje van rauwe zalm, met een toefje crème fraiche en wat kaviaar. Het geheel was aan de flauwe kant, alleen de kaviaar had zijn eigen uitgesproken smaak. Het zou leuk zijn geweest als de zalmtartaar wat pittiger (of zelfs alleen maar zouter) zou zijn geweest.

Het voorgerecht maakte de amuse meteen goed. We hadden allebei gekozen voor de heldere wildbouillon met eendenleverravioli en paddenstoelen. Echt lekker... We hebben gesmuld van de eendenleverravioli - je moet er van houden, maar het was hemels!

Over het hoofdgerecht (we kozen opnieuw allebei hetzelfde: gebakken hertenrugfilet met rode kool en een saus van wildfont en bosvruchten) waren de meningen verdeeld. Ik vond het to-die-for, maar vriendinnetje M. kon niet blij worden van de filet. Hij werd namelijk nogal rood geserveerd (en dat vind ik lekker), maar M. gruwelt daarvan. Er was ons - inderdaad - niet gevraagd hoe we het hertje het liefst wilden eten... Jammer!

Het dessert lieten we voor wat het was en na de koffie trokken we de conclusie: Zwagers is een heel prettig restaurant. Voor het grootste deel is de kwaliteit prima (en de prijs / kwaliteitverhouding is dat ook), maar af en toe laat men steekjes vallen. Geeft verder niets, ik blijf toch wel komen! :-)

vrijdag 13 november 2009

Op een onbewoond eiland

Er wordt mij geregeld in de winkel gevraagd welk kookboek bij mij favoriet is. Dat is een eenvoudige vraag, maar het antwoord weet ik meestal niet zo 1-2-3. Ik heb vaak een "favoriet van het moment", ontstaan uit groot enthousiasme over een zojuist verschenen titel. Nu is dat bijvoorbeeld "Coco" - maar of dit boek uiteindelijk ook in de persoonlijke top 3 belandt, is nog even af te wachten.

Ik heb een enorm zwak voor bepaalde schrijvers en vind dan (bijna) alles wat ze maken leuk. Rick Stein, bijvoorbeeld, is iemand die zo enthousiast kan schrijven en vertellen over eten (met name vis), dat ik geen enkel boek of tv-programma van hem laat schieten. Idem voor Nigel Slater. En voor Stephane Reynaud. En ook voor Thomas Keller, al komt hij - als driesterren-chef - van een culinair andere planeet en kan ik in zijn boeken alleen maar plaatjes kijken.

De laatste tijd heb ik nagedacht over mijn persoonlijke top 3. Ofwel: welke boeken neem je mee naar een onbewoond eiland? Na veel wikken en wegen, zijn het deze 4 geworden (een beperking tot 3 stuks lukte echt niet):

1) "USA Cookbook" van Sheila Lukins. Pardon? Ja, mijn onbetwiste favoriet. Ik heb 'm al vele jaren in de Nederlandse vertaling, die al lang niet meer verkrijgbaar is. In het Engels is-ie er gelukkig nog wel. Een no-nonsense, fotoloos kookboek boordevol Amerikaanse gerechten. Hier heb ik al talloze gerechten uit gekookt en ik val er altijd weer op terug. De "Backyard Barbecue Sauce", "Best time chili", "Cowboy rice salad" met "Luscious lime dressing", "Aromatic meat loaf", "Toll house cookies", "Apple puff pancake"... de lijst is eindeloos!

2) "Made in Italy" van Giorgio Locatelli. Als het om de Italiaanse keuken gaat, vaar ik blind op Giorgio. Geweldig kookboek en mooie verhalen! Locatelli is natuurlijk een beetje gestoord (heb je hem wel eens op tv gezien?), maar kookt de sterren van de hemel. Oh... als ik toch ooit nog eens een gelegenheid krijg om een tafeltje te scoren bij zijn Locanda Locatelli in Londen....

3) "Kook ook". Ja, spannende keuze :-) Maar wel onbetwist een geweldig basiskookboek. Het staat meestal maar gewoon te staan in mijn keuken, maar komt altijd als redder in nood op het juiste moment in actie. Als je ineens twijfelt aan de hoeveelheid suiker in rabarbercompote (dat schijn ik niet te kunnen onthouden), als je niet meer zeker weet hoe lang een asperge moet koken (heb ik wel eens last van) of als je hulp nodig hebt bij het bakken van ei (oke, dat kan ik nog wel zonder boek) - "Kook ook" heeft het antwoord. Onverwoestbaar!

4) Mijn Williams-Sonoma bakboeken (als collectief: "Pie & Tart", "Cookies", "Cake" en "Muffins"). Deze boeken schitterden al eens in een eerdere entry en dat was terecht: het gesjouw vanuit de USA en de niet onaanzienlijke aanschafprijs waren meer dan de moeite waard. Uit deze boeken zijn al eindeloos veel koekjes, muffins en andere zoetigheden gebakken. Helaas niet verkrijgbaar in Nederland, maar nog wel te bestellen via Amazon.

That's it. Mijn persoonlijke favorieten. Als je denkt dat ik iets enorm over het hoofd heb gezien, laat het me dan weten!

vrijdag 6 november 2009

Dikke soep of dunne risotto?

Vorige week kreeg ik van een attente klant (die hier had gelezen dat m'n pompoenoogst mislukt was) een pompoen cadeau. Haar oogst was duidelijk zeer succesvol!
Trouw aan m'n uitspraak dat ik nog eens soep of taart wilde maken, ging ik vol goede moed aan de slag. Ik gebruikte een recept uit "Een heerlijk kommetje soep" van M. Labrune, maar - het moet eerlijk gezegd worden - het maken van de pompoensoep verliep niet geheel vlekkeloos.

Volgens het recept is het namelijk niet nodig om de soep te pureren en zou het helemaal vanzelf fluweelzacht worden. Nou, dus niet... Ik heb er gewoon de staafmixer in gezet.
Verder dreigde het geheel te ontsporen toen ik er in slaagde om een deel van de risottorijst op de bodem te laten aanbranden c.q. aankoeken. Het verdient dus de aanbeveling om tijdens het koken van de rijst flink te blijven roeren en vooral het vuur op een laag pitje te zetten.
Tenslotte werd het geheel dusdanig dik (nogal wiedes, al dat zetmeel in risottorijst bindt natuurlijk enorm) dat het een kruising werd tussen een dikke, voedzame soep en een ietwat dunne pompoenrisotto.

Dit was vast allemaal niet de bedoeling van het recept. En even ter verduidelijking: aan de pompoen lag het niet, die was heerlijk! Het smaakte ook allemaal wonderbaarlijk goed (tegen de tijd dat alles klaar was, had ik geen hoge verwachtingen meer...). De schilfers parmezaanse kaas pasten er super bij en de salie gaf zijn heel eigen, typische saliesmaak af (waar ik toevallig verzot op ben).

De vraag: "Is dit nu soep of risotto?" werd de tweede dag beantwoord. De opgewarmde soep verdiende de titel "soep" niet meer, het was gewoon dikke risotto geworden. Helaas, de schoonheidsprijs zat er deze keer niet in...

Voor de dapperen onder jullie, die toch deze pompoensoep met rijst en salie willen maken, volgt hier het recept (enigszins aangepast op basis van mijn ervaringen):

Ingrediënten:
650 gr pompoen (in blokjes, geschild gewicht)
150 gr risottorijst
70 gr parmezaanse kaas (in schilfers)
1 ui, gesnipperd
2 teentjes knoflook, fijngehakt
1 blokje kippenbouillon
2 eetlepels olijfolie
8 salieblaadjes, in reepjes gesneden
zout, peper

Verwijder de pitten en de vezelige binnenkant van de pompoen en schil de pompoen (ik heb de pompoen hiervoor weer even geblancheerd, zie "Geroosterde pompoen uit de oven").
Fruit de gesnipperde ui 5 minuten in de olie. Als de ui begint te kleuren, voeg dan de pompoen toe, het bouillonblokje en de fijngehakte knoflook. Giet er 1 liter water op. Doe het deksel op de pan, breng aan de kook en laat 25 minuten doorkoken. Pureer daarna de soep met de staafmixer.
Voeg de risottorijst toe en laat nog 10-15 minuten doorkoken. De rijst is dan nog stevig, maar zal gaar zijn als de soep wordt opgediend (daar had ik een hard hoofd in, maar het klopt!).
Breng zo nodig op smaak met zout en peper, voeg de fijngesneden salie toe en roer door de soep. Dien de soep heet op, bestrooid met grofgeraspte parmezaan.

woensdag 4 november 2009

Bistro Ambiance & Chat'O

Afgelopen week ben ik met vriendinnetje L. weer eens lekker uitgebreid gaan eten. Deze keer geen snelle (sushi-)hap en dan rennen naar de bioscoop, maar rustig genieten. Dat lukte prima:

Onze avond begon bij Bistro Ambiance aan de Rijnkade in Arnhem. Aangezien ik hun kaart al op Internet had bekeken, hoefde ik niet lang na te denken - het moest het "Vier jaargetijden menu" worden!

De maaltijd begon met een hertencarpaccio, met tuinkruiden-pesto, Sainte-Maure kaas en pijnboompitjes.

Een heel prima begin van de avond, die nog veel "wilder" ging worden met het hoofdgerecht: een trio van gestoofde parelhoenbout, gegrilde zwijnoester en gebakken reebiefstuk in een cranberry-portsaus. Het vlees werd geserveerd met rode kool, stoofpeertjes, gebakken aardappeltjes en een frisse salade. De parelhoenbout was aan de zoute kant, maar verder smaakte alles voortreffelijk!

Als afsluiting van dit herfstdiner kwam een perenstrudel met vanille-ijs en warme chocoladesaus... Ik sla meestal het toetje over, maar - zeg eerlijk - hier valt toch geen weerstand aan te bieden?!

Vriendinnetje L. en ik tolden allebei tonnetjerond naar buiten. Het plan was huiswaarts te gaan, maar toen kwamen we (nog steeds op de Rijnkade) langs Wijnbar Chat'O. Tot mijn schaamte moet ik bekennen dat ik niet op de hoogte was van het bestaan van Chat'O, dat echter al sinds april in een schitterend oud pandje gevestigd is. Wat L. en mij betreft is deze wijnbar een aanwinst voor Arnhem! Ik dronk er alleen een heerlijke Amarone (EUR 9,00 per glas), maar er worden ook hapjes geserveerd en iedere zondag is er een champagnebrunch. Super, L. en ik gaan zeker nog terug!

vrijdag 30 oktober 2009

Kikkererwten-chorizostoofpot

Er was een tijd waarin ik van mening was dat kikkererwten en linzen alleen voor de macrobiotisch rechtlijnigen waren. Toen ging ik een dieet volgen (teveel chocolade, lijkt me duidelijk) en volgens dit dieet mocht ik weinig "slechte" koolhydraten. Het was echter niet de bedoeling om honger te lijden (daar waren het dieet en ik het met elkaar eens), dus je mocht gewoon dooreten tot je vol zat. Kleine aantekening: je mocht dan alleen dingen eten die het dieet toestond. Voor de kenners: het was het South Beach-dieet en je mocht alleen maar voedsel met een lage GI-waarde eten. Het eten van vooral... bonen, kikkererwten en linzen werd aangemoedigd. En zie hier de conclusie: niks macrobiotische knikkers, gewoon lekker!

Ik ben inmiddels allang gestopt met het dieet (by the way: het hielp wel!), maar de kikkererwten en linzen zijn niet uit m'n repertoire verdwenen. Met dank aan de blikken van Bonduelle, want urenlang weken en koken hebben geen positieve invloed op mijn enthousiasme. Kikkererwten zijn vooral goede vrienden met pittige smaakmakers, vandaar dat ik het onderstaande recept (uit de delicious. van november 2009) niet kon weerstaan:

1 eetlepel olijfolie
stuk pancetta of spek a 250 gr, in blokjes van 1 cm
2 chorizoworstjes, in plakjes (met deze delicious-aanwijzing kon ik weinig beginnen, ik heb 125 gr chorizo gebruikt)
1 rode ui, gehakt
1 rode paprika, gehakt
3 tenen knoflook, fijngehakt
1,5 theelepel gedroogde oregano
1 grote aardappel, geschild, in blokjes van 1,5 cm, in 2-3 minuten beetgaar gekookt
400 gr kikkererwten (blik), afgespoeld en uitgelekt
125 ml droge witte wijn
600 ml tomatenpassata (sugo, gezeefde tomaten)
125 ml kippenbouillon

Verhit de olie in een braadpan of een diepe koekenpan op middelhoog vuur. Roerbak de pancetta en chorizo 2-3 minuten knapperig. Neem uit de pan en laat uitlekken op keukenpapier. Giet het overtollige vet af, laat 2 eetlepels in de pan.

Zet de pan terug op middelhoog vuur. Voeg de ui en paprika toe en roerbak 5 minuten of tot de groenten zacht zijn. Doe de pancetta en chorizo terug in de pan, met de knoflook en oregano. Roer nog 1 minuut, voeg de aardappels, kikkererwten, wijn, passata en bouillon toe en breng op smaak met (weinig) zout en peper.

Breng aan de kook, draai het vuur laag en laat nog 10 minuten koken of tot de saus ingekookt en dik is en de aardappel gaar.

Ik maakte deze stevige stoofpot met 125 gr spekblokjes en 125 gr hamreepjes (in plaats van de 250 gr pancetta). Bovendien heb ik bijna een pond aardappelblokjes toegevoegd. Ja, de koelkast moest leeg. Pas op met het toevoegen van teveel zout; door de spekjes en de chorizo is er maar weinig nodig.

Eet smakelijk! Zoals bij de meeste stoofpotjes geldt ook hier: de tweede dag nog lekkerder!

dinsdag 27 oktober 2009

Chinese koteletjes

Vorige week waren de varkens karbonaatjes in de bonusaanbieding en dus belandden ze bij mij in de vriezer. Ik eet niet zo vaak varkensvlees en al helemaal niet vaak karbonade, dus ik moest even nadenken over een recept. Gelukkig heb ik een winkel vol boeken om in te neuzen! Uiteindelijk bleek het niet moeilijk; het volgende recept komt uit "China modern" (pagina 128) van Ching-He Huang (de blije Oosterse van de BBC).

Je hebt nodig:
2 varkenskoteletjes van 230 gr per stuk
zout en versgemalen zwarte peper
Voor de marinade:
2-3 grote chilipepers, van zaad ontdaan, fijngehakt
4 grote tenen knoflook, geplet en fijngesneden
1 theelepel geraspte gemberwortel
2 eetlepels vissaus (nam pla)
1 theelepel bruine basterdsuiker
sap van 1 limoen
2 eetlepels lichte sojasaus
2 eetlepels mirin
2 eetlepels arachide-olie
2 eetlepels fijngesneden basilicum
2 eetlepels fijngesneden koriander

Pureer alle ingrediënten voor de marinade in de blender. Zout en peper het vlees en doe het in een plastic zak, overgiet het met de marinade en laat het zo lang mogelijk marineren, liefst een nacht.

Verwarm de oven voor op 200 graden Celcius / gasstand 4.
Leg het vlees in een braadslee met een paar eetlepels marinade. Braad het 25 minuten in de oven.
Giet de overgebleven marinade in een steelpan en breng hem aan de kook.

Zet midden op de borden een kommetje (jasmijn)rijst, leg de varkenskotelet erop en besprenkel met de pittige saus.

Ik heb natuurlijk een beetje gesmokkeld... Mijn koteletjes waren klein en ik heb maar de helft van de marinade gemaakt. Het was een beetje jammer om daarvoor een stuk verse gember te kopen, dus ik heb gemberpoeder gebruikt. Wel heb ik braaf de laatste verse basilicum gebruikt, maar de koriander had de eerste nachtvorst niet overleefd - dus, helaas...
Het smaakte er echter niet minder om! Het vlees is geserveerd op zilvervliesrijst en geroerbakken rode en gele paprika, waar ik het restant van de marinade in gegoten had.

woensdag 21 oktober 2009

Spaghetti met herfstpaddenstoelen

Het is herfst, het is koeler, de blaadjes vallen van de bomen en de groentewinkel ligt vol heerlijke paddenstoelen. Daar moet wat mee gebeuren! Ik ben me dus te buiten gegaan aan een grote zak gemengde paddenstoelen (oesterzwammen, cantharellen, kastanjechampignons, portobello's en iets wat de groentemevrouw "schapenvoetjes" noemde - en wat bij nader Internet-onderzoek gele stekelzwammen bleken te zijn). Het onderstaande recept is vegetarisch en het kost bijna niets (behalve de paddenstoelen, die waren een aanslag op de portemonnee...). Ik heb voor de zekerheid nog even gekeken wat Giorgio Locatelli (Onze-Lieve-Heer-als-het-over-Italiaans-eten-gaat) er van vond en hij was het met me eens: niet te ingewikkeld, gewoon de paddenstoelen bakken met een beetje boter, knoflook en witte wijn.

Ingrediënten (schatting, want het was een-beetje-van-dit en een-beetje-van-dat):
450 gr gemengde paddenstoelen
50 gr boter
200 gr spaghetti
1 teentje knoflook, fijngehakt
150 ml droge witte wijn
zout, peper

Kook de spaghetti volgens de aanwijzing op de verpakking. Bewaar een kopje kookvocht!
Laat in een grote koekenpan de boter smelten en bak hierin op hoog vuur de paddenstoelen, samen met de knoflook. Blus geregeld met de witte wijn en voeg naar smaak zout en peper toe. Na circa 10 minuten zijn de paddenstoelen klaar.
Meng de paddenstoelen met de spaghetti en voeg - naar wens - het kookvocht toe om te voorkomen dat het geheel te droog is.

Het is snel klaar en erg simpel. De paddenstoelen hebben zo veel smaak dat allerlei extra toevoegingen overbodig zijn. Minimale inspanning, maximale smaak!

dinsdag 20 oktober 2009

Smulspeculaas

Zodra de herfst aanbreekt, begint mijn maman met het bakken van speculaas. Begrijp me niet verkeerd, ze bakt het hele jaar door, maar speculaas is natuurlijk voorbehouden aan de herfst- en wintermaanden.
Normaal ben ik van mening dat je het bereiden van bepaalde zaken aan anderen moet overlaten. Verfijnde liflafjes horen in restaurantkeukens. Stevige ovenschotels en groot gebraad zijn mijn ding. Boerenkool, zuurkool, Chinees zoet-zuur varkensvlees en speculaas: da's mijn maman's afdeling.
Deze keer heb ik me echter gewaagd aan het bakken van haar specialiteit.... Gewapend met het jarenoude recept van m'n moeder (die het ook weer van iemand anders kreeg) ging ik aan de slag en ik moet zeggen: ik ben erg (zelf-) ingenomen met het resultaat! Twintig keer lekkerder dan alles wat je kant-en-klaar koopt!

Ingrediënten:
200 gr zelfrijzend bakmeel
125 gr boter
100 gr lichtbruine basterdsuiker
1 eetlepel speculaaskruiden
2 eetlepels melk
snufje zout
geschaafde amandelen, naar wens

Doe alle ingrediënten, behalve de melk en de amandelen, in een kom en snijd de boter met 2 messen in kleine stukjes. Voeg dan de melk toe en kneed het geheel met de hand tot een bal.
(Kleine opmerking tussendoor: Dit is exact zoals het recept voorschrijft en zo heb ik het ook gedaan. Opmerking van maman: "Nou ja, ik doe het gewoon even in de keukenmachine - gaat veel sneller". Tja.)
Op dit punt moet het deeg een tijdje (minimaal 4 uur, de hele nacht mag ook) rusten in de koelkast, zodat alle smaken goed kunnen intrekken.
Rol dan het deeg uit tot een lap van circa 3/4 cm dikte en leg het op het ingevette bakblik. Bestrooi het eventueel met geschaafde amandelen. (Nog een kleine opmerking: In verband met mijn noten- en amandelfobie heb ik deze stap uiteraard overgeslagen).
Schuif het blik op de onderste richel van de oven en bak de speculaas in 30-35 minuten goudbruin op circa 175 graden Celcius. Direct als de speculaas uit de oven komt in stukken snijden en laten afkoelen.

Wedden dat je nooit meer speculaas in de supermarkt of bij de bakker koopt? Smullen!
PS: Excuses voor de wazige fotografie. Ik doe reuze mijn best, maar ik moet duidelijk nog veel oefenen.

dinsdag 13 oktober 2009

Chutney van groene en rode tomaten

Buurvrouwtje L ging op vakantie en drukte mij op het hart toch vooral nog zoveel mogelijk te genieten van de laatste rode exemplaren aan haar tomatenplanten. Er waren, zo klaagde ze, veel tomaten groen gebleven en dat zou ook wel niet meer gaan verbeteren. Daar kreeg ze gelijk in, maar dat bleek geen reden tot wanhoop...

Sinds een aardige klant mij wees op de website van The Guardian en dan met name op de wekelijkse column die Nigel Slater hiervoor schrijft, hou ik deze website nauwgezet in de gaten. Nigel heeft veel goede ideeën en jawel... vorige week schreef hij in zijn column over het fenomeen groene tomaten! Hij lanceerde diverse toepassingen en ik heb zijn recept voor "Mixed tomato chutney" gebruikt voor de tomaatjes van buurvrouwtje L. Ze weet het nog niet, maar als ze straks weer thuiskomt, staat er een pot chutney op haar te wachten...

Dit heb je nodig:
900 gr tomaten, een mix van rode en groene (het idee is dat de rijpe, rode tomaten de onrijpe, groene tomaten "helpen" hun smaak los te laten)
350 gr uien
90 gr rozijnen
250 gr lichte basterdsuiker
1 medium rood chilipepertje
1 theelepel zout
2 theelepels gele mosterdzaden
300 ml witte wijnazijn

Halveer de tomaten. Doe de groene tomaten, samen met de gepelde en in grove stukken gesneden uien, in een grote pan met een dikke bodem en voeg ook de rozijnen, suiker, chilipeper, zout, mosterdzaden en azijn toe. Breng het geheel aan de kook, draai dan het vuur laag en laat het een uur lang pruttelen. Wel af en toe even roeren om te voorkomen dat de chutney aankoekt. Voeg na circa 25 minuten kooktijd ook de rode tomaten toe en laat meekoken. Doe de chutney in schone, gesteriliseerde potten.

Voor schone potjes ga ik als volgt te werk: wassen in de afwasmachine, dan uitspoelen met kokend water en laten uitlekken op een schone theedoek. Easy.

vrijdag 9 oktober 2009

Geniale gehaktballen

Soms lopen dingen niet zoals gepland. Ik had wat vrienden uitgenodigd op een middag en hé, als ze wilden, konden ze best een hapje blijven eten. Aangezien de meesten van het gehaktbal/aardappelen/andijvie-type zijn, had ik bedacht dat ik maar beter niet erg exotisch kon uitpakken. Het voorgeschotelde eten was dus (in mijn belevingswereld) niet avontuurlijk, maar toch duidelijk te bijzonder voor een aantal mensen. Er bleef veel onaangeroerd staan, of er werd slechts een klein hapje van genomen en er werd nadrukkelijk met lange tanden gegeten. Niet leuk. Mijn fout. Had ik maar gehaktballen moeten maken.

Het punt is: ik had nog nooit gehaktballen gemaakt. Gehaktballen, die eet ik heel af en toe bij m'n moeder. Die kan heel goed gehaktballen maken en dus ga ik die bij haar eten - net als boerenkool en zuurkool. Sommige dingen kunnen moeders gewoon beter. En ik, kon ik eigenlijk wel koken? Ik dacht altijd van wel, maar het fiasco zorgde voor grote zelftwijfel.
Het liet me niet los. En alsof de duivel ermee speelde, vond ik in het nieuwe kookboek van Jamie Oliver ("Jamie's America") een recept voor "Mountain meatballs". In eerste instantie viel het recept me op omdat er veel koffie (koffie!) in de saus wordt gebruikt. Dat moest ik proberen! En gehaktballen maken, hoe moeilijk kon het eigenlijk zijn?!
Het bleek niet moeilijk. Het bleek verrassend eenvoudig en vooral enorm lekker. Jamie is geniaal. En z'n gehaktballen in chili-koffiesaus ook. En ik? Ik kan best koken!

Onderstaand een beknopte samenvatting en vertaling van het recept, dat voor maar liefst 8 personen is:

Voor de gehaktballen:
olijfolie
2 rode uien, fijngehakt
1,2 kg rundergehakt
1 theelepel Dijon mosterd
1 theelepel gedroogde oregano
snufje komijnzaden, fijngestampt
1 theelepel korianderzaad, fijngestampt
2 handen vol broodkruimels
2 grote eieren
zeezout en versgemalen peper
100 gr geraspte kaas

Voor de saus:
1 grote rode ui, fijngehakt
2 rode of gele paprika's, in grote stukken
10 teentjes knoflook, in plakjes
1-2 rode pepers, fijngehakt
1,5 theelepel paprikapoeder
6 eetlepels Worchestershiresauce
6 eetlepels tomatenketchup
6 eetlepels appelazijn
6 eetlepels donkere basterdsuiker
2 eetlepels Dijon mosterd
400 ml hete koffie
3 pruimtomaten, in grote stukken
klein bosje peterselie

Verhit de oven voor op 225 graden Celcius. Fruit de 2 rode uien circa 10 minuten in wat olijfolie en laat ze goed afkoelen. Vermeng het rundergehakt met de mosterd, oregano, komijn, korianderzaad, broodkruimels, eieren, zout, peper en de afgekoelde uien. Vorm er 8 ballen van. Maak dan een gat in de ballen, doe hierin de geraspte kaas en maak het gat weer dicht. Leg de gehaktballen in een ovenschool, spetter er wat olijfolie over en schuif het geheel 25-30 minuten in de oven.
Voor de saus, fruit de rode ui, paprika, knoflook, rode peper en het paprikapoeder circa 15 minuten in wat olijfolie. Roer dan Worchestershiresauce, ketchup, azijn, suiker, mosterd, koffie en tomaten erdoor en breng het aan de kook. Zet het vuur dan lager en laat 20 minuten (of iets langer) rustig bubbelen tot de saus wat ingedikt is.
Haal de gehaktballen uit de oven, giet zoveel mogelijk vet weg en doe de chilisaus erbij. Schuif het geheel nog even 5 minuten terug in de oven. Garneren met de peterselie. Lekker......

woensdag 7 oktober 2009

Geroosterde pompoen uit de oven

Pompoen is geweldig! Ik kon dan ook bijna niet wachten tot m'n vrienden weer bij de groenteman verkrijgbaar waren. Helaas was m'n eigen pompoenoogst mislukt... Vrijwel elk jaar maak ik een paar keer het onderstaande recept van geroosterde pompoen, maar ik heb me plechtig voorgenomen om dit seizoen ook eens soep en taart te maken. En wie weet, waag ik me nog wel aan pompoenravioli...

Dit recept is overal op het Internet te vinden en heeft ooit eens in een Allerhande gestaan. Ik maak er m'n eigen variant op. Zo doe ik de pompoen nooit rauw in de oven. Ik blancheer de parten even een paar minuten, met de schil er nog aan. Na het blancheren laat de harde schil zich heel gemakkelijk verwijderen. Een uit nood geboren oplossing; het schillen en schoonmaken van een pompoen heeft me al een paar keer bijna een vinger gekost.
Neem ook vooral de vrijheid om te variëren met de paddestoelen. Het recept geeft kastanjechampignons aan, maar ik koos hier voor een mix van cantharellen en oesterzwammen. Die zijn weliswaar wat duurder, maar hé, je hebt maar 250 gr nodig, dus het kost geen kapitaal.
De hazelnoten worden door mij altijd vervangen door pijnboompitten, want ik houd niet van noten (behalve chocoladepinda's, dat dan weer wel). Tenslotte gebruik ik niet de voorgeschreven 100 ml olijfolie, maar gewoon een goede scheut en meestal voeg ik nog hamreepjes toe, waardoor het recept niet meer vegetarisch is. Ik serveer het gerecht simpelweg met gekookte zilvervliesrijst met couscouskruiden. Het zoete van de kruiden gaat prima samen met de pompoen. Enjoy!

Voor 4 personen:
1/2 zakje verse tijm (a 15 gr)
1 kleine pompoen (ca. 1 kg)
grof zeezout
2 rode uien, gesnipperd
3 teentjes knoflook, in plakjes
250 gr kastanjechampignons, in plakjes
1 eetlepel aceto balsamico
100 ml extra vierge olijfolie
1 zakje hazelnoten (65 gr), grofgehakt
50 gr pittige kaas, in flinters (bv. Grana Padano)
125 gr Hüttenkäse

Verwarm de oven voor op 200 graden Celcius. Ris de blaadjes tijm van de takjes en snijd de pompoen in 8-12 parten. Verwijder de pitten en de draden. Leg de parten pompoen naast elkaar in een braadslede en bestrooi met tijm, zout en peper. Verdeel de ui, knoflook en champignons erover en bestrooi het geheel opnieuw met zout en peper. Aceto balsamico en olijfolie over de pompoenparten sprenkelen.
Laat de pompoen in het midden van de oven in 30-40 minuten gaar worden. Bedruip ze regelmatig met het braadvocht. Rooster de hazelnoten in een droge koekenpan en laat ze op een bord afkoelen. Verdeel de parten pompoen over 4 borden en schep het braadvocht erover. Bestrooi met de Hüttenkäse, flinters kaas en hazelnoten.

zondag 4 oktober 2009

Bistro De Zaak

Ik woon in Arnhem, maar ben geboren en getogen in Eerbeek (Veluwezoom, ruwweg halverwege tussen Apeldoorn en Arnhem). Eerbeek was jarenlang een culinair Siberie, met uitzondering van de plaatselijke Chinees. Daar is gelukkig verandering in gekomen met Bistro De Zaak.

Verwacht hier geen gastronomische hoogstandjes, maar ga er gewoon eens lekker eten. Ik was er met mijn maman en broer F (we komen er een paar keer per jaar) en hebben het er weer prima gehad. Helaas was er nog geen wild op de kaart (het culinaire wildseizoen begint pas op 15 oktober), maar ik weet uit ervaring dat je dat er heel goed kunt eten.

Deze keer ging ik voor de huisgemaakte rundercarpaccio met appel/balsamico-creme (lekker!) en de rib eye-steak met pepersaus (iets te hard gebakken, maar de rib eye was er niet minder smakelijk om en de saus was heerlijk). De toet sla ik meestal over en ook nu beperkte ik me tot een kop koffie (Peeze!).

Oproep aan heel Eerbeek en omstreken: allemaal naar De Zaak!

donderdag 1 oktober 2009

Williams-Sonoma brownies

Vroeger, in een vorig leven, vloog ik met enige regelmaat naar de USA. Om op vakantie te gaan, voor werk of om vrienden M & M te bezoeken. M & M woonden in Portland, Oregon. Inmiddels wonen ze weer in Denemarken, waar ze ook vandaan komen, maar Portland heeft een plekje veroverd als een van mijn favoriete steden. Het is er groen, vrolijk en een beetje alternatief! Het heeft bovendien een geweldige Nordstrom (Bijenkorf eat your heart out!) en - nog belangrijker - een Williams-Sonoma winkel... Voor wie het niet kent: bij Williams-Sonoma verkopen ze alles wat een mens ook maar enigszins denkbaar in een keuken nodig zou kunnen hebben. De prijzen zijn astronomisch, maar het is er zo mooi...

Williams-Sonoma heeft ook een eigen lijn kookboeken (ik verkoop er ook een aantal bij Cook & Book) en een paar jaar geleden kon ik me niet meer beheersen: ze moesten mee naar Nederland! Ik heb me weten tot beperken tot 4 exemplaren, genaamd "Cookies", "Pies & tarts", "Cakes" en "Muffins". Smullen, in alle opzichten! Hier volgt het recept voor brownies, overgenomen uit "Cookies":

125 gr ongezouten boter, in 4 stukken gesneden
90 gr pure chocolade, in fijne stukjes gehakt
250 gr suiker
snufje zout
2 grote eieren, op kamertemperatuur
1 theelepel vanille extract
90 gr cakemeel, gezeefd
140 gr pure (of melk, of witte) chocolade chips (naar wens)

Verwarm de oven voor op 180 graden Celcius. Vet een (vierkante) bakvorm van ca. 20 cm x 20 cm in.
Smelt in een pannetje op laag vuur de boter en de fijngehakte chocolade. Roer regelmatig tot alles gesmolten is (dit duurt ongeveer 4 minuten). Haal de pan van het vuur en roer de suiker en het zout met een houten lepel door de gesmolten chocolade. Voeg de eieren en de vanille toe en roer tot het goed opgenomen is. Voeg het gezeefde cakemeel toe en roer tot het net opgenomen wordt. Voeg - indien gewenst - de chocolate chips toe.
Giet het beslag in de bakvorm en strijk het glad. Bak de brownies ongeveer 35 minuten of tot een houten prikker er schoon uitkomt (als je 'm er in het midden insteekt). Zorg ervoor dat je de brownies niet te lang bakt! Laat de bakvorm op een rek afkoelen en snijd de brownies in stukken van ca. 5 cm x 5 cm.

Waarschuwing: Amerikaanse recepten bevatten meestal veel suiker. Ik gebruik dus altijd iets minder dan in dit recept staat aangegeven.
Voor de chocolade in dit recept heb ik de repen uit de winkel van Hachez met 77% cacao gebruikt. Ik heb gekozen voor de variant met aardbeien, zowel voor de gesmolten chocolade als voor de extra chocolate chips.

dinsdag 29 september 2009

Mmm! Bananenmuffins

De laatste dagen heb ik veel gebakken. Soms heb ik van die aanvallen en de laatste aanval viel gelukkig samen met m'n verjaardag. Dat betekende dat er dus ook genoeg mensen waren om de bak-aanval op te eten. Dat wil nog wel eens een probleem zijn: dan bak je voor een weeshuis... De oplossing is simpel en maakt populair: uitdelen aan familie, vrienden en buren!
Deze bananenmuffins maak ik regelmatig. Ze zijn gemakkelijk te maken en ze vallen meestal ook wel in de smaak bij kindjes (en de moeders van kindjes, omdat er geen suiker gebruikt wordt).

Je hebt nodig (voor 24 mini-muffins, of circa 10 gewone muffins):
150 gr patentbloem
1,5 theelepel bakpoeder
0,5 theelepel baksoda (ook bekend als: natriumbicarbonaat of zuiveringszout)
0,25 theelepel kaneelpoeder
75 ml zonnebloemolie
4 eetlepels vloeibare honing
50 ml halfvolle melk
2 kleine rijpe bananen, gepeld en gepureerd in de blender (ca. 150 gr gepeld)

(En nee, het klopt: geen eieren - de bananen maken het smeuïg genoeg).
(En voor de bijdehandjes onder jullie: de bovenstaande foto betreft normale muffins op basis van 1,5 x het basisrecept. Dat leverde dus 14 muffins op!).

Verwarm de oven voor op 190 graden Celcius / gasstand 5.
Zeef de bloem, het bakpoeder, het baksoda en het kaneelpoeder boven een kom.
Roer de olie, de honing en de melk in een aparte kom met een vork door elkaar.
Giet de natte ingrediënten bij de droge. Voeg de gepureerde bananen toe en roer alles voorzichtig tot een mengsel.
Verdeel het mengsel gelijkmatig over de muffinvormpjes en bak de muffins in 8-10 minuten (bij mini-muffins) of 20 minuten (bij normale muffins) gaar tot ze mooi zijn gerezen en stevig aanvoelen.
Eet de muffins warm of laat ze eerst afkoelen op een rek.

donderdag 24 september 2009

Hartige taart met gekarameliseerde ui

Op een avond, een paar weken geleden, heb ik ruim 1,5 uur lang 12 jaargangen Tip Culinair en delicious. zitten doorbladeren. De reden? Het recept voor de hartige taart van rode ui met geitenkaas, een gerecht dat ik een aantal jaar geleden regelmatig maakte. Voor een naderend feestje leek het me een goed plan om dit weer eens op tafel te toveren, maar na al het vergeefse geblader was het humeur onder nulpunt gedaald... Toen bedacht ik dat ik, als laatste redmiddel, wel even kon gaan Google-en. En ja, binnen 2 minuten stond het recept voor m'n neus.... De Tip Culinair uit 2004 heb ik maar niet meer opgezocht. Hieronder staat het Internet-recept, enigszins aangepast aan m'n eigen ervaringen:

1 eetlepel olijfolie
1 kg rode uien, in halve ringen
1 eetlepel bruine basterdsuiker
2 eetlepels rode wijnazijn
zout, peper
7 plakjes bladerdeeg
1 eidooier
125 gr geraspte oude of Parmezaanse kaas
150 gr verkruimelde geitenkaas
2 eetlepels gedroogde marjolein of oregano

Verhit de olijfolie in een koekenpan, voeg de uien toe en bak zachtjes op een heel laag vuur - onder nu en dan roeren - circa 30 minuten. Voeg de suiker en de azijn toe en verwarm nog 5 minuten. Breng op smaak met zout en peper.
Verwarm de oven voor op 220 graden Celcius.
Bekleed intussen een bakplaat met de plakjes bladerdeeg. Vorm een opstaande rand met wat deegrestjes en kwast de rand in met het eigeel. Prik rijkelijk gaatjes in de bodem met een vork.
Bestrooi de bodem met de Parmezaanse kaas. Verdeel hierover de uien en bak de hartige taart in circa 20 minuten goudbruin en gaar. Bestrooi dan met de marjolein en geitenkaas en schuif nog even 5 minuten terug in de oven.

Op de foto zien jullie de hartige taart als je slechts 100 gr geitenkaas gebruikt (ik had even niet meer in huis) - er is dus echt iets meer nodig. En ja, ik was te hebberig en had al een stuk op...


dinsdag 22 september 2009

Kip uit de oven van Bill Granger

Afgelopen weekend kreeg ik bezoek van vriendinnetje C en haar aanbiddelijke dochtertje A. Het leek een perfect moment om een recept te maken uit het nieuwe boek van de immer grijnzende Bill Granger, genaamd "Wat gaan we eten?".
Het recept voor "Kip uit de oven met citroen, aardappelen en groene olijven" kon helemaal worden voorbereid tot het moment dat de ovenschotel in de oven moest verdwijnen. Het eten stond dus - zonder toezicht - lekker te pruttelen, terwijl C, A en ik genoten van de laatste zomerzon...
Ik heb, voor de verandering, het recept van Bill eens braaf gevolgd, zonder persoonlijke aanpassingen. Nou ja, bijna dan.

1 kg vastkokende aardappelen
2 rode uien, gepeld en in parten gesneden (van Bill moet er maar eentje in, maar dat vond ik een beetje zuinig)
75 gr groene olijven
1 citroen, in plakjes
50 gr pancetta, in reepjes
2 laurierblaadjes
1 klein blikje tomatenpuree (van Bill moet er maar 1 eetlepel in, maar wat doe je dan met de rest van zo'n blikje ?!)
1 eetlepel aceto balsamico
1,25 dl kippenbouillon
1 kip van 1,7 kg, in stukken verdeeld
1 eetlepel extra vergine olijfolie
zeezout
versgemalen zwarte peper
fijngesneden peterselie (naar wens, met dank aan de kruidentuin van buurvrouw L!)

Verwarm de oven voor tot 180 graden Celcius / gasstand 3. Snijd de aardappelen in stukken, kook ze 5 minuten en verdeel ze dan in een ovenschaal (van Bill mogen ze er rauw in, maar dat gaat bij mij nooit goed). Strooi de uien, olijven, citroen, pancetta en laurier erover. Roer de tomatenpuree en balsamico door de kippenbouillon en giet dit over de aardappelen. Leg de stukken kip op de aardappelen, besprenkel ze met olijfolie en bestrooi ze met peper en zout. Zet de ovenschaal 50-60 minuten in de oven tot de kip gaar en goudbruin is. (In Australie gaat dit blijkbaar al in 40-50 minuten, maar in Arnhem duurde het wat langer).

Leg de stukken kip op een voorverwarmde schaal, dek ze af met aluminiumfolie en laat ze op een warme plaats rusten. Schakel de oven naar 220 graden Celcius / gasstand 5 en zet de ovenschaal weer 10 minuten in de oven tot de aardappelen, uien, olijven en citroen mooi gekleurd zijn.

Leg de stukken kip weer op de aardappelen, bestrooi ze eventueel met de peterselie en dien het gerecht op. Lekker met de Thaise mangosalade van Ben (zie post van gisteren).

maandag 21 september 2009

Thaise mangosalade van Ben

Een paar maanden geleden heb ik een workshop "Aziatisch koken" gevolgd bij Ben. Ben is Ben Mac Gillavry en hij runt zijn eigen bedrijf dat workshops, kookdemonstraties en catering verzorgt.

Ter ere van de verjaardag van mijn maman hadden broer F en ik haar deze workshop aangeboden. Samen met een aantal familieleden en bekenden vond deze plaats op een mooie zondag in juli. Ben regelde alles - van wokbranders tot wijnen en uiteraard alle ingrediënten. Het werd een geweldige dag. We hebben veel gelachen, veel geleerd en heel erg lekker gegeten en gedronken - onder leiding van de immer coole Ben.

Ik zal niet zo flauw zijn om het recept van de Thaise mangosalade te verklappen (dat moeten jullie zelf maar aan Ben gaan vragen), maar het moge duidelijk zijn dat er mango, komkommer en een gegrilde paprika in zit. In de workshop maakten we het als voorgerecht, met een stukje gegrilde zalm er bovenop. Gisteren maakte ik het - zonder zalm - als bijgerecht. En weer was het lekker.....!

Voor meer informatie over Ben & zijn bedrijf: http://www.bensaziatischekeuken.nl/

zaterdag 19 september 2009

Cafe-restaurant Verheyden

Gisteravond gegeten met oud-collega's R & D bij Cafe-Restaurant Verheyden. Verheyden is zo'n klassieker die de meeste mensen uit Arnhem wel kennen, maar die verder weinig bekend is. Hoewel... ze werden (net als Cook & Book) vermeld in de Arnhem-gids van delicious. (februari 2009), dus dat zal de zaken wel geholpen hebben. En ze weten het niet, maar ik stuur vanuit de winkel geregeld mensen naar hen toe die een leuk en lekker adresje zoeken.

Verheyden heeft een aantal klassiekers vast op de kaart staan (oesters, uiensoep, pasta pesto) en daarnaast wisselende gerechten.

Zoals altijd, begon de avond voor mij met de uiensoep. Erg lekker, wel een boel geklooi met de kaasslierten - maar dat hoort bij uiensoep. Daarna volgde het hoofdgerecht van zwaardvis op een bedje van paprika en ui, met een salade en gebakken aardappeltjes apart geserveerd. Helemaal goed! Daarna was er geen plekje meer voor een toet, dus maar gewoon aan de koffie gegaan.
Valt er eigenlijk nog wat te klagen? Ja, de stoelen zitten niet lekker. De zitting is te kort en de rugleuning te laag en op een gegeven moment wordt dat vervelend. Ik ben overigens niet de enige met deze klacht - bovenbuurmannen O & R piepen er ook altijd over...

Kortom: prima avond, uitstekend gezelschap, lekker gesmuld! Totale kosten per persoon : EUR 40,00 + fooi (voorgerecht, hoofdgerecht, 2x wijn, 1x cappuccino, 2 x koffie).

dinsdag 15 september 2009

Curry in a hurry



Gisteravond heb ik een snelle vegetarische curry gemaakt, waarvan ik jullie het simpele recept niet wil onthouden.
Je hebt nodig:

1 rode paprika, in blokjes
1 groene paprika, in blokjes
1 gele paprika, in blokjes
250 gr champignons, in plakjes
1 rood pepertje, fijngehakt
5 bosuitjes, in stukjes
1 blik (400 gr) kikkererwten
1,5 eetlepel milde curry pasta (bv. Patak)
200 ml kokosmelk
Bak in een wok de groenten (paprika's, champignons, bosuitjes en pepertje) zo'n 10-15 minuten. Voeg dan de inhoud van het uitgelekte blik kikkererwten toe, samen met de curry pasta en de kokosmelk. Breng het geheel aan de kook en laat het circa 5 minuten zachtjes sudderen.
Serveer met rijst of naan brood.

That's it! Meer kan ik er niet van maken.
Jullie zullen merken dat bij mij thuis de paprika / champignon / bosuitjes-combinatie veelvuldig voorkomt - voor mij een soort heilige drie-eenheid (vooral als het paprika-trio in de bonusaanbieding is). Naar wens kun je natuurlijk meer of minder curry pasta toevoegen. In dit geval zit er maar 1,5 eetlepel in - meer kon niet, want het potje was leeg en bovendien had ik in m'n koelkast nog een noodlijdend verschrompeld pepertje gevonden. Je kunt het pepertje ook weglaten en dan wat meer curry pasta gebruiken.

Ik hou ervan om zulke gerechten te maken. In restaurants bestel ik graag wat meer verfijnde dingen, maar thuis ben ik van de stevige eenpansgerechten.

vrijdag 11 september 2009

Wat te doen met een fout potje?

Ooit kocht ik een potje Grand´Italia carbonara saus. Je weet hoe dat gaat: er is een aanbieding bij AH (2e halve prijs of iets dergelijks) en je neemt iets mee wat je eigenlijk niet direct nodig hebt. Ik dacht dat ik een pot bechamel-saus kocht (want soms vind ik het leven te kort om dat zelf te maken), maar bij thuiskomst kwam ik er achter dat ik zat opgescheept met een foute pot carbonara saus. Dat kan niet lekker zijn.
Maar goed, het potje staat er al een tijdje en moet een keer op. Weggooien komt nicht im Frage, dus vanavond gaat-ie sneuvelen. Ik heb niet veel tijd (correctie: ik wil US Open-tennis kijken, kwestie van prioriteiten stellen), maar een beetje pasta koken en de inhoud van het potje opwarmen moet lukken. Om het culinaire niveau enigszins te redden ben ik van plan om er wat versie salie uit eigen kruidentuin en tomaat - hoogstpersoonlijk gekweekt door buurvrouw L - doorheen te doen. Dan is het dus geen carbonarasaus meer, maar ok.... de inhoud van het potje had daar waarschijnlijk ook al weinig mee te maken.
Binnenkort moet ik weer eens echt gaan koken. Er komen nu allerlei mooie nieuwe boeken op de markt, met foto's waarvan het water in m'n mond loopt. Ik ga serieus iets maken uit deze boeken. Echt! Volgende week is de US Open afgelopen....
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...