Rozemarijnpesto deel 2 en 3: Gevulde champignons en pastasalade

Ik schreef eerder over de rozemarijnpesto die ik maakte en die gebruikt werd in een gerecht met krieltjes en wat groenten met gehakt. Uiteraard werd hier niet de gehele voorraad pesto voor gebruikt. Met het restant maakte ik in het vervolg van de week nog 2 gerechten.

Allereerst had ik het plan opgevat om portobello's te vullen met een mix van mozzarella en de rozemarijnpesto. Helaas, ik kon geen portobello's vinden (en had niet de tijd om meerdere adressen af te rennen), dus ik nam genoegen met een bakje normale champignons. Het avondeten werd er niet minder smakelijk van:

250 gr champignons (of 2 á 3 portobello's)
1 grote eetlepel rozemarijnpesto
1 bol mozzarella, circa 125 gr
25 gr pijnboompitten
zeezout, versgemalen peper

Snijd de voetjes van de champignons en leg ze op hun ruggetje in een ovenschaal. Snijd de mozzarella in stukjes en verdeel die over de champignons. Verdeel vervolgens ook de pesto over de champignons en strooi de pijnboompitjes erover. Breng op smaak met zout en peper (niet te veel! - de pesto brengt al veel smaak) en schuif de schaal in een voorverwarmde oven van 200 graden Celcius. Na circa 15 minuten zijn de champignons klaar.

Voor het allerlaatste restje van de pesto vond ik een lekkere, maar weinig creatieve bestemming: de koopavondsalade. Wegens tijdgebruik deze week geen rijk-gevulde salade:

75 gr gedroogde pasta (penne)
1 grote eetlepel rozemarijnpesto
75 gr rauwe ham (vleeswaren)

Kook de pasta volgens de aanwijzingen op de verpakking. Giet de pasta af en roer de rozemarijnpesto erdoor. Laat de pasta afkoelen. Scheur de rauwe ham in kleine stukjes en schep deze door de pasta.

Spinazie-kokossoep

Eerlijk is eerlijk: meestal neem ik niet de moeite om verse spinazie te gebruiken in een gerecht. Het eindeloze wassen om te voorkomen dat je het zand tussen je tanden voelt knarsen - nee, dank je. Ik gebruik dus vaak diepvriesspinazie, waar in mijn ogen weinig mis mee is. Om de culipolitie enigszins gerust te stellen: ik maak alleen gebruik van simpelweg diepvriesspinazie, dus zonder toegevoegde room of iets dergelijks. Dat kan ik, indien gewenst, zelf wel regelen.

Toch voelde ik deze keer de noodzaak om verse spinazie te gebruiken. Waarom? Geen idee, wellicht toch het gevoel dat ik op deze blog iets verantwoords moet schrijven... en ook omdat het waarschijnlijk gewoon lekkerder was, met zo'n beetje de laatste verse spinazie van het seizoen.
De Popeye-groente werd gepureerd tot een soepje en gecombineerd met kokosmelk en groentebouillon. Waarop de culipolitie nu opnieuw naar lucht kan gaan happen: kokosmelk uit een pakje (mag vast niet, maar een verse kokosnoot was even niet voorhanden) en groentebouillon van een bouillonblokje. Hah!

Dit recept komt uit "Marie Claire / De 4 seizoenen keuken" van Michele Cranston.

1 kg spinazie

4 eetlepels olijfolie
2 uien, fijngesneden
2 teentjes knoflook, fijngesneden
½ theelepel komijn
500 ml groentebouillon
400 ml kokosmelk

Spoel de spinazie schoon onder een koude kraan, laat uitlekken en hak in grove stukken. Verhit de olijfolie in een grote pan op een gematigd vuur. Voeg ui, knoflook en komijn toe en fruit 5 minuten, totdat de uien glazig zijn.
Voeg de spinazie toe en bak 2-3 minuten mee met het deksel op de pan. Schud de pan zodat de spinazie gelijkmatig gaart. Als de spinaziebladeren diepgroen kleuren en wat zijn geslonken, neem je de pan van het vuur.
Doe de spinazie met de helft van de bouillon in een keukenmachine en pureer totdat er een gladde massa ontstaat. [Note: Ik gebruikte de staafmixer en dat ging prima]. Giet het mengsel vervolgens terug in de pan en roer er de kokosmelk en de overige bouillon door. Verhit de soep op een matig vuur en breng op smaak met zeezout en witte peper.

Rozemarijnpesto met krieltjes

Iedere pot met kruiden in mijn tuin met iets meer dan gemiddelde afmetingen moet er deze zomer aan geloven: pesto. Naast de gebruikelijk basilicum-variant, maakte ik al pesto met salie en oregano. Afgelopen weekend was de rozemarijn-plant aan de beurt.
Een authentieke pesto maak je met behulp van een vijzel (hoewel ik me daar niets van aantrek, ik gebruik altijd de keukenmachine), maar voor de rozemarijn kan ik echt alleen maar aanbevelen om dit fijne electrische apparaat te gebruiken. De rozemarijnnaaldjes zijn nogal hard en stekelig en moeten echt vrij fijn worden gemalen om tot een smakelijke pesto te leiden.

50 gr verse rozemarijn
25 gr pijnboompitten, even geroosterd in een droge koekenpan
1 teentje knoflook
50 gr Parmezaanse kaas, in kleine stukjes
snufje zeezout, versgemalen peper
olijfolie

Doe alle ingredienten in de keukenmachine en blijf malen tot er een vrij gladde massa is ontstaan. Voeg olijfolie toe tot de gewenste dikte is bereikt.

Ik gebruikte de rozemarijnpesto direct in een gerecht met krieltjes:

2 grote eetlepels rozemarijnpesto
250 gr rundergehakt
500 gr krieltjes, gehalveerd
3 lente-uitjes, in ringetjes
150 gr champignons, in plakjes

Kook de krieltjes circa 15 minuten in gezouten water. Giet ze dan af en roer er 1 eetlepel rozemarijnpesto doorheen.

Bak in een koekenpan het rundergehakt rul. Voeg de lente-uitjes en champignons toe en bak het geheel nog circa 5 minuten. Roer ook hier een eetlepel rozemarijnpesto doorheen. Serveer het gehaktmengsel samen met de krieltjes.

De ontdekking van de wrap

Vraag me niet waarom, maar het fenomeen "wrap" is volledig aan mij gegaan. Niet dat ik het niet gezien heb, maar het leek me helemaal niks. Qua kookkunst-niveau stond het ongeveer op dezelfde hoogte als instant-noedels (en toch, diegenen die mij op Twitter volgen weten dat ik me daar deze week zondig aan heb gemaakt). Langzaam begin ik echter van gedachten te veranderen. Want die wrap, dat te-simpel-voor-woorden-ding, bleek gisteren wel heel smakelijk. En dat zonder fatsoenlijke vulling. Aangemoedigd door Twitter-vrienden denk ik het zelfs aan te durven om te experimenteren met andere vullingen. Die dan ongetwijfeld hier te lezen zullen zijn. In de tussentijd volgt hier het recept (ik durf het bijna niet aan om dit woord te gebruiken) - alleen te gebruiken als je a) extreem lui bent en b) geconfronteerd wordt met een bijna-lege koelkast. Dan blijkt deze wrap ineens prima weg te knagen!

1 meergranen-wrap
1 eetlepel yogonaise of yoghurt-mayonaise
1 plak kaas (naar smaak, ik gebruikte Leerdammer)
2 plakjes kipfilet (vleeswaren)
4 a 5 reepjes rode paprika (van een hele rode paprika, in dunne repen gesneden)

Besmeer de wrap met de yoghurt-mayonaise. Beleg met de kaas, kipfilet en reepjes rode paprika. Rol de wrap op en snijd doormidden.

Echt, ik beloof het, binnenkort kom ik weer met een fatsoenlijk recept!

Koffie-yoghurt

Op een warme dag bleek dit een heel lekker drankje: koffie-yoghurt. Het supersimpele recept komt uit "Cocktails" van Oona van den Berg (Veltman Uitgevers) en kent een zoete en een zoute variant. Ik ging uiteraard voor de zoete versie (met suiker en kaneel), die overigens niet erg zoet bleek uit te vallen - de zurige yoghurt had de overhand. Neem dus vooral de vrijheid om extra suiker toe te voegen, als je daar behoefte aan hebt.

Voor 2 personen:
350 ml koude zwarte koffie
350 ml yoghurt
4 theelepels suiker

snufje kaneel, ter decoratie

Klop de koffie, yoghurt en suiker romig in de blender. Bestrooi met kaneel en dien op. Done!

Voor de zoute variant: gebruik 1 theelepel zout en een snufje komijn in plaats van kaneel. Voeg desgewenst wat suiker toe.

Hartige taart met een bodem van kwarkdeeg

Een hartige taart is een fijne oplossing om alle restjes in de koelkast eens even op te maken. In die zin bestaat er voor mij dan ook geen standaardrecept voor de vulling van zo'n taart. Sterker, ik kan alleen maar aanbevelen dat je er alles in propt wat je lekker vindt en that's it. Nee, ik wil het vandaag niet uitgebreid hebben over de vulling of het eimengsel, maar over het deeg voor de bodem.
Vroeger (...) maakte ik braaf een korstdeeg voor elke hartige taart die door mij gebakken werd. Toen ik daar schoon genoeg van had (want: soms serieus lui) stapte ik over op het gebruik van kant-en-klaar deeg voor hartige taart. Makkelijk, maar klein minpuntje: niet echt lekker.
De oplossing kwam van een geachte klant, die mij attendeerde op een buitengewoon eenvoudig recept voor een deegje waarin gebruik gemaakt werd van kwark. Ze was zelfs zo vriendelijk om de juiste verhoudingen even in een email toe te sturen. Het duurde daarna even, maar nu heb ik het dan toch gebruikt - met verbluffend effect. Het deeg is in een handomdraai gemaakt, laat zich gemakkelijk uitrollen en is zeer smakelijk. Hoewel de vulling van m'n taart niet bepaald spectaculair te noemen was, was de hartige taart een groot succes - met dank aan de bodem die de show stal!

Deeg
300 gr zelfrijzend bakmeel
150 gr kwark
4 eetlepels melk
zout

Doe alle ingredienten bij elkaar in een schaal en vermeng met een vork. Kneed er dan met koude handen een soepel deeg van. Vorm een bal van het deeg en laat het minimaal 30 minuten rusten in de koelkast. Rol het dan uit op een licht met meel bestoven ondergrond en bekleed een ovenvaste bakvorm (doorsnede circa 26 cm) ermee. Blind bakken is niet nodig!

Vulling
1 prei, in dunne ringen

4 lente-uitjes, in dunne ringen
1 gele paprika, in kleine stukjes
1 groene paprika, in kleine stukjes
100 gr champignons, in dunne plakjes
1 gerookte kipfilet, in kleine stukjes (ca. 150 gr)
stukje salami, in kleine stukjes (ca. 50 gr)
1 theelepel gedroogde Provencaalse kruiden
zeezout en versgemalen peper

Doe een scheutje olie in een grote koekenpan en fruit hierin alle groenten maximaal 10 minuten. Voeg de laatste minuten de salami en kipfilet toe en breng op smaak met de Provencaalse kruiden, zout en peper. Schep deze vulling op de bodem van kwarkdeeg.

Eimengsel

1 bekertje (125 ml) creme fraiche
3 eieren
scheutje melk
verse kruiden naar wens, fijngesneden (ik gebruikte oregano, salie en basilicum)
zeezout en versgemalen peper
100 gr geraspte kaas naar wens (ik gebruikte een mix van Goudse belegen en Parmezaanse kaas)

Meng alle ingredienten door elkaar en giet dit mengsel over de groentevulling. Strooi de geraspte kaas erover en schuif de schaal circa 30 minuten in een voorverwarmde oven van 225 graden. Smakelijk!
Excuses: ik heb vergeten een foto te maken van het eindresultaat...

Hamlappen in zwartebonensaus

Hoewel ik netjes aan bronvermelding doe, verander ik eigenlijk altijd wel iets aan het originele recept. Soms doe ik dat omdat ik een bepaald ingredient niet in huis heb en het dus weglaat of vervang door iets anders. Soms wordt een ingredient gebruikt waar ik nou niet zo heel erg van houd en ook dan vervang ik het of ik laat het er helemaal uit. Wat dan overblijft is een gerecht dat niet bepaald gelijk is aan het recept uit het boek waar ik naar verwijs. In een enkel geval wordt er zoveel aan gesleuteld, dat bronvermelding eigenlijk onzin is...

Het recept van vandaag komt uit "Wokken", een nieuwe uitgave van Veltman Uitgevers. Het gerecht "Rundvlees in zwartebonensaus met noedels" vormde de basis, maar er is nogal wat aan veranderd: het rundvlees werd varkensvlees, de hoeveelheid taugé werd verdubbeld, de peultjes werden geschrapt, de kleine rode paprika werd een grote... Tja, dan kun je alleen maar zeggen: dank u voor de inspiratie, maar de credits voor dit lekkere gerecht zijn toch echt voor mezelf!

125 gr instant noedels
350 gr hamlappen, in blokjes/reepjes

2 theelepels sesamolie
2 teentjes knoflook, geperst
1 eetlepel heel fijn gesneden gember
(wok)olie
6 lente-uitjes, in ringetjes
1 rode paprika, in reepjes
4 eetlepels zwartebonensaus (toko)
2 eetlepels hoisinsaus (toko)
100 gr taugé

Bereid de noedels volgens de aanwijzingen op de verpakking, giet ze af en houd ze warm.
Doe het vlees, de sesamolie, knoflook en gember in een kom en schep alles om. Voeg 1 eetlepel olie toe aan een zeer hete wok en laat de olie uitvloeien. Roerbak de helft van het vlees in 2-3 minuten net gaar. Schep het uit de wok, voeg nog wat olie toe en roerbak het resterende vlees. Haal al het vlees uit de wok.
Verhit 1 eetlepel olie in de wok. Roerbak de lente-uitjes en paprika circa 3 minuten. Doe het vlees weer in de wok en roer de zwartbonen- en hoisinsaus en 1 eetlepel water erdoor.
Voeg de noedels en de taugé toe en laat ze al omscheppend warm worden. Serveer direct.

Zalmfilet tati

Het is bijna onvoorstelbaar, maar soms - ondanks de aanwezigheid van honderden kookboeken - weet ik niet wat ik zal gaan koken. En eveneens onvoorstelbaar: op zulke momenten krijg ik altijd een gouden tip van een klant. Neem vorige week: het was warm, de winkel was een sauna, ik kon geen salade meer zien, maar enige vorm van inspiratie om iets anders te bedenken ontbrak volledig. De gouden tip: zalm tati. Pardon? Nou gewoon, zalm tati uit "Rainarai - De nomadische keuken van Algerije".
Een perfect simpel gerecht, snel op tafel en een zalmpje is met warm weer nooit te versmaden. "Tati" betekent "zacht" (dat staat in het boek, mijn nomadisch Algerijns is niet echt goed) en dat is deze zalm ook. Ondanks de harissa. Wil je een wat pittiger visje, spring dan wat kwistiger om met deze rode peperpasta.

Voor 6 personen:

6 stukken zalmfilet van ca. 150 gr elk
3 tenen knoflook
½ bos koriander
1 theelepel harissa
1 eetlepel (geen typefout!) zeezout
1 eetlepel (opnieuw geen typefout) versgemalen peper
olijfolie

Verwarm de oven voor op 180 graden Celcius. Leg de stukken zalmfilet in een ondiepe ovenschaal. Pel en snipper de knoflook, snijd de koriander fijn en verdeel dit met de harissa, het zout en de peper over de vis. Giet er een scheut olijfolie over en masseer de kruiden aan alle kanten goed in.
Leg de zalmfilet weer naast elkaar in de schaal en stoof de filets in de oven in circa 8 minuten gaar.

Salade van watermeloen, feta en waterkers

Al vaak had ik gelezen over de - in mijn ogen - onwaarschijnlijke combinatie van watermeloen en feta. De zoute feta en de zoet-frisse watermeloen konden - opnieuw naar mijn persoonlijke overtuiging - geen smakelijke salade opleveren. Ha! Dat had ik dus mooi helemaal verkeerd gezien!

Vorige week kocht ik de laatste watermeloen in Arnhem (nou ja, zo'n beetje de allerlaatste - op 2 adressen uitverkocht!), oorspronkelijk met de bedoeling om gewoon op te smikkelen in het warme weer. Echter... nieuwsgierigheid naar die rare combinatie en de aanwezigheid van feta in mijn koelkast zorgden ervoor dat ik onderstaande salade maakte. Die dus zo onwaarschijnlijk goed in de smaak viel, dat-ie deze week opnieuw (als koopavondsalade) op tafel komt.

Het recept komt uit "Vers op je bord":

2 eetlepels zonnebloem- of pijnboompitten

1 kg pitloze (of: ontpitte) watermeloen

200 gr verbrokkelde feta

100 gr waterkers

2 eetlepels olijfolie

1 eetlepel citroensap
2 theelepels gehakte oregano

Verhit een droge koekenpan en rooster hierin de pitten tot ze goudbruin zijn. Schil de watermeloen en snijd het vruchtvlees in dikke, wigvormige stukken. Leg de stukken watermeloen in een grote schaal. Voeg de feta en de waterkers toe en schep de meloen er voorzichtig mee om.
Klop in een kommetje de olijfolie, het citroensap en de oregano door elkaar. Breng deze dressing op smaak met zout en versgemalen peper (niet teveel, want de feta is al behoorlijk zout).
Giet de dressing uit over de salade. Schep alles voorzichtig om. Strooi de geroosterde pitten over de salade en zet de schaal op tafel.

Happy cocktailhour

Ongetwijfeld heb ik op deze plaats wel eens melding gemaakt van het feit dat ik 5 jaar in Duitsland heb gewoond. In het hoge noorden van Duitsland, tegen de Deense grens aan. Omdat in Duitsland de beschaafde wereld zo'n 10 km ten noorden van Hamburg stopt (en je daarna in een gebied komt - het heet Schleswig-Holstein - met meer schapen dan mensen), moest er af en toe feestje komen. Want je weet het: het leven is een feest, maar je moet wel zelf de slingers ophangen!

Aldus geschiedde: ik nodigde in het mooie havenstadje aan de Duitse Waddenkust een aantal Duitse vriendinnetjes en collega's uit, zorgde voor een goed gevulde bar, sleepte wat extra vruchtensappen aan, wat knabbels erbij... cocktailhour!

Inmiddels staat de cocktailbar weer in Arnhem en wordt-ie nauwelijks nog gebruikt. Waarschijnlijk omdat er hier gewoon iets meer te beleven valt (hoewel het havenstadje wel de dagelijkse opwinding van eb en vloed kende...), maar zo af en toe neem ik de shaker nog wel eens ter hand. Ondanks alle wilde Duitse experimenten zijn mijn favorieten nogal klassiek: margherita en caipirinha (in Duitsland al geheel ingeburgerd voordat we in Nederland überhaupt wisten dat het bestond - die Duitsers zijn niet gek).

Margherita

1 maatje limoensap
1 maatje triple sec
2 maatjes tequila
zeezout (beter: speciaal margherita-zout)
ijs (blokjes mag, gruis is beter)

Doe het limoensap, triple sec, tequila en ijs in een cocktailshaker en schud alsof je leven er vanaf hangt. Maak de randen van een glas vochtig met limoensap en doop de rand in grof zeezout. Schenk de cocktail in het glas.

Caipirinha

1 limoen, in kwarten gesneden
2 theelepels rietsuiker
2 maatjes cachaca
ijs

Strooi de suiker over de limoenparten (in een vijzel) en stamp de limoen stevig aan. Doe het geheel (of eventueel alleen het gezoete limoensap) in de shaker en voeg de cachaca en ijs naar wens toe. Shake it!

Krieltjessalade met oude kaas

Omdat Cook & Book deze maand een plekje in het culinaire tijdschrift "Foodies" heeft gekregen, leek het me niet meer dan gepast om eens een paar gerechten uit deze editie te koken en op deze blog te posten. Eerder deze week vertelde ik al over de linguine in citroenolie, maar ook voor de koopavondsalade kon ik een toepasselijk recept vinden: Krieltjessalade met oude kaas.
Het is van oorsprong een vegetarische salade, want de uitgebakken blokjes ontbijtspek heb ik zelf toegevoegd (het bekende verhaal: ze moesten op) - maar het was wel een smakelijke toevoeging!

800 gr nieuwe aardappeltjes (in de schil)
30 gr boter

zout en peper
1 eetlepel fijngehakte kruiden (bv. peterselie, munt en bieslook)
80 ml creme fraiche
50 gr rucola
75 gr blokjes ontbijtspek
3 eetlepels olijfolie
50 gr oude kaas (bv. Old Amsterdam)
1 doosje tuinkers

Was de krieltjes zorgvuldig en halveer ze. Zet de krieltjes net onder met water en voeg de boter en naar smaak zout toe. Kook de krieltjes in circa 15 minuten met het deksel op de pan zachtjes gaar.

Bak de blokjes ontbijtspek uit in een droge koekenpan. Meng de kruiden met de creme fraiche en breng op smaak met peper. Giet de krieltjes af en vang 2 eetlepels van het kookvocht op. Laat de krieltjes afkoelen en meng de spekblokjes, rucola, olijfolie en het kookvocht er doorheen. Snijd de oude kaas klein en meng hem er doorheen. Serveer de salade met de creme fraiche en bestrooi het geheel met de tuinkers. De salade smaakt zowel warm als koud.

Flammenkuchen, of: A walk down memory lane

Het is al hééééél lang geleden (1997?) dat vriendinnetje C. (ja, die ene die nu in Zwitserland woont en mij wel eens geweldige Zwitserse kookboeken cadeau geeft) een half jaartje studeerde in Freiburg (Duitsland). Als ik me het goed herinner, bezochten we C. tijdens het lange Hemelvaart-weekend. Behalve lekker lummelen in Freiburg (schitterende stad), maakten we ook uitstapjes buiten de stad. Zo belandden we in de streek Kaiserstuhl, ten westen van Freiburg (en voor wie het niet weet: dat ligt in zuid-oost Duitsland, niet ver van de Franse grens). En het is misschien al wel heel lang geleden, maar ik kan me nog levendig herinneren dat we daar legendarisch lekkere Flammenkuchen gegeten hebben.

Flammenkuchen zijn een specialiteit van deze Duitse streek en ook van de Franse buurtregio Elzas (daar heten ze "flammekueche" of "tarte flambée"). Het zijn een soort hele dunne pizza's, bestreken met een kwarkmengsel en belegd met ui en kaas. Tenminste, dat zijn ze in hun meest originele vorm - inmiddels zijn er vele varianten ontstaan.
Met behulp van mijn eigen geheugen, het veel betere geheugen van C., een basisrecept uit "Taarten" van Delphine de Montalier en diverse Internet-bronnen kwam ik tot de volgende creaties:

Deeg

300 gr (tarwe-)bloem
1 zakje (7 gr) droge gist
2 theelepels zout
2 eetlepels olijfolie
water

Meng de bloem, olijfolie, gist en het zout in een kom door elkaar. Kneed het met de vingertoppen. Blijf kneden en voeg geleidelijk een aantal eetlepels water toe (ik gebruikte er in totaal 8) tot het een (vrij droog) deeg vormt en je er een bal van kunt maken. Bestrooi het deeg met een dun laagje bloem en laat het afgedekt op een warme plaats minimaal 1 uur rusten. Die warme plek kan een lauwe oven zijn, maar ik gebruikte gewoon een beschutte, maar wel warme plek in mijn serre - lang leve de zomerse temperaturen!
Rol het deeg uit tot heel dunne bodems (2-3 mm dik). Je kunt er 1 hele grote bodem van maken, maar leuker is het om meerdere kleine te maken die je dan op verschillende manieren kunt beleggen.

Kwarkmengsel
200 gr kwark
125 gr zure room

75 gr creme fraiche

4 theelepels zout

2 eetlepels lijnzaadolie

Meng de ingredienten door elkaar en besmeer de bodem(s) ermee. Voeg de gewenste topping toe (zie onder) en schuif de Flammenkuchen dan 20 minuten in een op 240 graden Celcius voorverwarmde oven. Maal royaal peper over de koek als hij uit de oven komt.

Topping

Hier bestaan geen voorgeschreven regels voor. Ik maakte de volgende varianten:

(1) normale ui (heel dunne ringen) met belegen Goudse kaas - supersimpel, maar het bleek m'n favoriet!

(2) rode ui (heel dunne ringen), met wat uitgebakken spekjes en belegen Goudse kaas en

(3) gedroogde oregano en gedroogde tijm, opnieuw met kaas. De laatste variant zou ik een volgende keer anders doen: meer kruiden en zonder kaas (nu werd de kruidensmaak enigszins verdrukt door de kaas).

Dit zijn de klassieke toppings, zoals we die in de Kaiserstuhl gegeten hebben. Maar: gebruik je fantasie - de Flammenkuchen kunnen op elke gewenste wijze belegd worden!

Linguine in citroenolie

Het juli-nummer van "Foodies", een culinair maandtijdschrift, ligt nu in de winkel. Op zich niet opmerkelijk, want het ligt er iedere maand, maar deze keer staat op pagina 19 de kookboeken top 3 van ... moi! Het juli-nummer staat (opnieuw) vol met lekkere, frisse en niet al te ingewikkelde recepten en deze week zal ik 2 gerechten ervan bereiden. Omdat het lekker is en vooral omdat ik het geweldig leuk vond om aan deze editie te mogen meewerken!

Later deze week zal de koopavondsalade (Wel eens op dat woord gegoogled? Alle hits komen op deze blog uit... Zou ik in de Van Dale komen - nieuw woord toegevoegd aan de Nederlandse taal?) worden gebaseerd op een recept in "Foodies", maar eerst ga ik het recept geven van de spaghetti in citroenolie. Volgens het tijdschrift ben je er 35 minuten mee bezig, maar echt, het lukte prima in ruim 20 minuten. Je kunt namelijk alle andere stappen doen terwijl de pasta staat te koken (en aangezien ik geen spaghetti in huis had, gebruikte ik linguine). Zo gepiept dus - een heerlijk zomers gerecht!

75 gram Parmezaanse kaas

1 teentje knoflook
1 citroen
1 bosje peterselie
500 gr spaghetti (of linguine)
zout en peper
100 gr rauwe ham (bv. Serrano)
5 eetlepels olijfolie
suiker

Rasp de Parmezaanse kaas. Pel en snipper de knoflook. Was de citroen, droog hem af en rasp de schil er fijn af. Pers de citroen uit. Was de peterselie, schud hem droog en hak hem grof.

Gaar de pasta volgens de aanwijzingen op de verpakking in water met wat zout.
Scheur de ham in stukken. Bak de ham in een droge koekenpan knapperig. Neem de ham uit de pan. Verhit de olie zachtjes in een pan. [Ik deed dat in dezelfde koekenpan, daarmee komen dan ook de aanbaksels van de ham in de citroenolie terecht - extra smakelijk!] Fruit de knoflook en citroenschil erin. Voeg het citroensap toe en breng het aan de kook. Breng op smaak met peper en een snufje suiker.
Neem 4-5 eetlepels kookvocht van de pasta en voeg het vocht toe aan de citroenolie. Giet de pasta af en doe hem terug in de pan. Meng de pasta met de citroenolie en de peterselie. Breng eventueel nogmaals op smaak. Bestrooi de pasta met de ham en de parmezaan.

Spicy couscous uit Casablanca

Met het warme zomerweer is ook bij mij de animo om langdurig in de keuken te staan verdwenen. Dat betekent echter niet dat ik niet lekker wil eten! Met een beetje planning kun je echter 's ochtends al wat voorbereidingen treffen, zodat je 's avonds snel & smakelijk kunt eten.
Het onderstaande recept voor een couscoussalade komt uit "Snel & slank" van Ainsley Harriott en je kunt het zowel warm als koud eten. Je begrijpt het: ik maakte de koude variant - 's ochtends voorbereid, de hele dag in de koelkast en 's avonds in 5 minuten klaar. Fijn!

Bijgerecht voor 5 personen of hoofdgerecht voor 2 personen:
1 eetlepel olijfolie

kleine teen knoflook, heel fijngehakt
½ eetlepel gemalen komijn
½ theelepel paprikapoeder
½ theelepel gemalen korianderzaad
175 ml kippenbouillon
enkele draadjes saffraan (of: klein snufje gemalen saffraan)
3 bosuitjes, schoongemaakt en dun gesneden
125 gr couscous
1 citroen, grove rasp + sap
1 rode chilipeper, zonder zaden en heel fijngehakt
25 gr pijnboompitten, geroosterd in een droge pan

Verhit een ½ eetlepel olijfolie in een grote pan. Voeg de knoflook, komijn, koriander en paprika toe en fruit al roerend 1 minuut op een laag vuur. Doe de bouillon erbij en breng aan de kook. Voeg de bosuitjes en de saffraan toe en giet de couscous er geleidelijk bij en roer snel even om. Bedek de pan met een goedsluitend deksel, haal de pan van het vuur en laat 5 minuten staan zodat de korrels kunnen zwellen en de bouillon goed kunnen opnemen.
Als je dit warm serveert, roer de rest van de olijfolie en de overige ingredienten (citroen, chilipeper en pijnboompitten) er dan nu door. Laat voor een verrukkelijke koude couscoussalade de couscous eerst afkoelen en minimaal 1 uur in de koelkast koud worden voordat de andere ingredienten toegevoegd worden.

Nigella's chocoladepotjes

Gisteravond organiseerde ik een etentje voor wat vrienden. Het fantastische zomerweer zorgde ervoor dat we lekker buiten konden eten. De koelkast zorgde voor lekkere koude rosé, dus het werd een gezellige avond. Over het menu had ik - al zeg ik het zelf - goed nagedacht. Het moest een lichte, zomerse maaltijd zijn en bovendien moest het grotendeels kunnen worden voorbereid, want ik wilde op de avond zelf niet veel tijd in de keuken doorbrengen.
We begonnen met wat kleine hapjes: bruschetta met tomaat en basilicum, gevulde eieren met jumbogarnalen (even gebakken in roomboter met zout, peper en pittig paprikapoeder), Italiaanse vleeswaren, olijven met pesto (kant-en-klaar gekocht) en radijsjes met zeezout en aceto balsamico. Het hoofdgerecht werd gevormd door zalm in croissantdeeg, waar een simpele salade (gemengde sla, koude pasta, rode paprika, komkommer, honing-mosterddressing) bij geserveerd werd. Als dessert maakte ik de chocoladepotjes van Nigella Lawson (uit: "Nigella bijt") en en meneer Hartog maakte het slagroomijs. Jahaa...

De chocoladepotjes zijn kinderlijk eenvoudig om te maken. De truc zit 'm erin dat je goede kwaliteit chocolade met een hoog cacaopercentage (minimaal 70%) moet gebruiken (ik gebruikte uiteraard Hachez Cocoa d'Arriba classic 77% uit de winkel). Er wordt geen suiker toegevoegd, dus het is zeker geen zoet (maar wel machtig) dessert. Goed voor de lijn ook! Als je de slagroom even vergeet.

175 gr pure chocolade van topkwaliteit met minimaal 70% vaste cacaobestanddelen

250 ml slagroom
½ theelepel natuurlijk vanille-extract
¼ theelepel piment
1 ei
8 kleine potjes met een inhoud van 0,6 dl

Hak de chocolade in de keukenmachine tot gruis. Verhit de slagroom tot tegen de kook aan, doe er het vanille-extract en de piment in en giet de room door de vulopening van de keukenmachine over de chocolade. Laat 30 seconden staan (de chocolade zal nu smelten). Laat de machine 30 seconden draaien. Breek het ei en doe het door de vulopening bij het chocolade-roommengsel. Laat de machine 45 seconden draaien.

Giet het mengsel in de potjes (ik gebruikte kleine espresso-kopjes) en zet ze minstens 6 uur of tot de volgende dag in de koelkast.

Het is zo simpel, ik kon niet eens bedenken wat ik er aan kon veranderen. Dit is dus één van de zeldzame keren dat ik een recept exact (maar dan ook echt helemaal, tot op de seconde exact) heb gevolgd. Bovendien is dit in 5 minuten gepiept en tover je het de volgende dag achteloos uit de koelkast. Dit recept, met volgens Nigella chocolade met "weelderige zijdeachtigheid" kon wel eens een blijvertje zijn...!